"Spadkobiercy" to z pewnością dobre kino. Poza solidną fabułą mamy do czynienia z dobrą grą aktorską. Dla niektórych rola Matta to życiowa rola Clooney'a. Sama nie mówiłabym jednak o fantastycznym widowisku, nie zostałam powalona na kolana. Film zagrany jest po prostu poprawnie. Miło jednak zobaczyć boskiego George’a w ciele faceta, który – choć jest poważnym prawnikiem, mężem i ojcem – dopiero w średnim wieku przeżywa okres dojrzewania i mentalnie dorasta do prawdziwego życia. W ten sposób Clooney po raz kolejny zrywa z wizerunkiem czarującego przystojniaka na rzecz przeciętnego, chwilami wręcz nieporadnego mężczyzny.

Urzekł mnie natomiast nastrój filmu. Zdjęcia, muzyka, stopniowo rozwijająca się historia – tak inna od wartkiej akcji w filmie sensacyjnym – to wszystko sprawia, że odnosi się wrażenie, iż jest to film w pewnym stopniu dokumentalny. Każdy jego element rozwija się swoim tempem. Jest jak w życiu. Niektóre rzeczy dzieją się tak szybko, że nie jesteśmy w stanie im zaradzić (wypadek żony Matta), innych w żaden sposób nie możemy przyśpieszyć (powrót do zdrowia, wybudzenie ze śpiączki).

Film jest ekranizacją bestsellerowej powieści Kaui Hart Hemmings. W subtelny sposób opowiada smutną historię, z której jednak pobrzmiewa nutka nadziei. Mimo że fabułę osnuto wokół tragicznego wypadku, główną myślą obrazu pozostaje stara prawda, że rodzina jest największym dobrem, które mamy.
Obraz zdobył nominację do Oskara, a wielu twierdziło, że sięgnie także po zwycięstwo. Od początku miałam jednak przeczucie, że na nominacji się skończy. Lecz bez względu na werdykt jury zeszłorocznej gali oskarowej, film jest zwycięzcą. A to dlatego, że reżyser znalazł świetny sposób, by wartościową, trochę łzawą opowieść, przedstawić w pogodny sposób.