Uwielbiam kino europejskie za różnorodność kulturową, za to że pięknie potrafi się różnić film ukraiński od greckiego, angielskiego czy francuskiego. Tej mieszanki, mnogości form, języków może nam pozazdrościć każdy inny kontynent. Ciężko wybrać jednego ukochanego reżysera, ale jednak postawię na polskie nazwiska: Krzysztofa Kieślowskiego za ogromną wrażliwość i metafizyczne doznania na filmowym ekranie oraz Romana Polańskiego wyróżniającego się uniwersalnością opowiadanych historii, które trafiają do międzynarodowej publiczności.
Pozdrawiam, Marta
adres email: ossowskamarta93@gmail.com

Uwielbiam kino europejskie za to, że nie goni za amerykańskim, że potrafi się odróżniać, nie naśladuje na siłę Hollywood. Jest sobą! Za to Hollywood naśladuje kino europejskie! Ileż jest produkcji, które starają sie być europejskie... Nigdy się to nie uda! Jeśli chodzi o reżyserów, również stawiam na polskie nazwiska! Małgosia Szumowska za ogromną filmową pewność siebie i spontaniczność! Oraz Wojciech Smarzowski za polskość jego filmów, zrozumiałą nawet w Tokio! (Dom zły pokazywany w Tokio zdobył kilka nagród!).

Anna Mielczarek
mail: anna.mielczarek93@tlen.pl

Ten komentarz został usunięty przez autora.

Ten komentarz został usunięty przez autora.

Kino narodziło się w Europie i to tutaj obecnie powstaje mnóstwo dzieł, które mają do zaproponowania coś więcej, niż tylko piękne opakowanie. Kino europejskie dotyka tematów ważnych, poruszających i bardzo aktualnych. Jednym z moich ulubionych europejskich twórców filmowych jest François Truffaut. Z twórczością tego wielkiego artysty spotkałem się zgłębiając wiedzę dotyczącą historii filmu, a seanse jego filmów były dla mnie prawdziwym przeżyciem. Pozwoliły mi dotknąć i zrozumieć istotę kina. I za te wrażenia, emocje i wzruszenia kocham kino europejskie.
Pozdrawiam
Marcin Kotowicz (kotowicz.marcin@gmail.com)

Kinematografia europejska jest dla mnie wszystkim tym czego nie jest w stanie zaspokoić skomercjalizowane, często mocno konwecjonalne i nierzadko jednoznaczne stylistycznie oraz gatunkowo kino amerykańskie, choć lepiej dookreślić - kino hollywoodzkie. Celowo precyzuję ze względu na uwielbianych przeze mnie reżyserów-wizjonerów, tworzących dzieła autorskie, często oparte na własnych scenariuszach, broniące swojej suwerenności przed nieubłaganymi prawami rynku i chciwymi producentami liczącymi słupki oglądalności i zarobiona kasę. O taką pieczęć jakości, gwarantującą oryginalność i niekonwencjonalną fabułę zawsze dbali: Quentin Tarantino, David Lynch, Darren Aronofsky czy Paul Thomas Anderson. Wymieniam tych twórców, choć nie przeczę, że można wymienić kolejnych amerykańskich reżyserów, którzy odbiegają od schematów i tworzą wyłom w największej liczącej się kinematografii światowej a ich twórczość, jak wielokrotnie przyznawali, inspirowało kino zza oceanu. Tym właśnie jest dla mnie kino europejskie - nie wynika z geograficznej, kulturowej czy etnicznej przynależności artysty czy producenta, a właśnie z niezależności i oryginalności.
Najwybitniejszym dla mnie twórcą kina europejskiego pozostanie dla mnie zawsze nieodżałowany Krzysztof Kieślowski, niepowtarzalny artysta łączący w swojej twórczości niebanalną tematykę z unikatowym światem niejednoznacznych bohaterów wykreowanych przez wybitnych aktórów.

Mariusz Kwapiszewski
kwapi2@op.pl

Kino europejskie cenie przede wszystkim za różnorodność, humanistyczne podejście i powagę. Filmy europejskie są głębokie, docierają do najciemniejszych zakamarków psychiki i spraw, nie ślizgają się po powierzchni. Czasami są zbyt poważne, nawet zbyt trudne do strawienia, przez co stają się trudne w odbiorze. Ale ja to właśnie lubię.

Ulubiony reżyser to David Fincher- człowiek, który każdą historię potrafi zamienić w sukces i ma w swoim dorobku wiele świetnych i oryginalnych filmów, które potrafią zahipnotyzować bez reszty, do tego trzymają w napięciu i nie pozwalają się nudzić.
Iwona
siona22@wp.pl