Okiem Kinomaniaka: listopada 2012

Późnojesienny czas już wkrótce zostanie wzbogacony mnóstwem słońca i radości. A to wszystko stanie się za sprawą premiery najnowszego obrazu Wesa Andersona. Twórca „Rushmore” i „Genialnego klanu” wyreżyserował bowiem bardzo dobry film pt. „Kochankowie z Księżyca”.

Polski tytuł, jak to nierzadko się zdarza, wzbudza pewne zdziwienie. Oryginalna nazwa „Moonrise Kingdom” została przetłumaczona na „Kochankowie z Księżyca”. Trochę to się kupy nie trzyma, ale nie drążmy tego tematu. Bo nie ma sensu szukać dziury w całym. Niezbyt trafione tłumaczenie tytułu to chyba jedyny minus tego obrazu, który przecież nie został dokonany przez samych twórców filmu.

W materiałach prasowych można przeczytać: „’Kochankowie z Księżyca. Moonrise Kingdom’ to dowcipna i wzruszająca historia uczucia, jakie latem 1965 roku zawładnęło sercami dwojga nastolatków, którzy nie zważając na surowe zakazy rodziców i opiekunów, zawierają sekretny pakt i uciekają, by razem przeżyć największą przygodę życia”.

Niezwykle zaradny skaut Sam ucieka z obozu. W tym samym czasie z domu rodzinnego znika buntownicza Suzy. Nastolatki spotykają się na łące i wspólnie rozpoczynają wędrówkę na najpiękniejszą plażę Nowej Anglii poddając się stopniowo uczuciu pierwszej, młodzieńczej miłości. Podczas przygody ich życia rodzice Suzy, harcmistrz Ward i kapitan Sharp prowadzą poszukiwania dzieciaków, co i raz stawiając czoła nowym, wciąż pojawiającym się, problemom.

Faktycznie, film jest bardzo dowcipny. Śmiech wzbudzają z jednej strony genialne kreacje aktorskie, (szczególnie w wydaniu Edwarda Nortona i Bruce’a Willisa, ale na oklaski zasługują też dziecięcy aktorzy), z drugiej zaś mistrzowskie dialogi. Do gustu przypadły mi również liczne gagi sytuacyjnego (np. matka Suzy komunikująca się ze swoimi dziećmi za pomocą megafonu czy kapitan Sharp zwracający się do pracownicy opieki społecznej per „Opieko Społeczna”).

Poza tym w czasie seansu odnosi się wrażenie, że to dorośli są nieporadni i beztroscy, a dzieci wykazują się rozsądkiem i mają poczucie odpowiedzialności. To dzieciaki starają się podejmować odważne decyzje i rozmawiać o uczuciach, czego dorośli nie potrafią lub nie chcą już robić.

Fantastyczny komizm potęgują przepiękne zdjęcia. Cały film jest barwny, świetnie oddający wygląd lat 60. XX wieku. Dom Suzy wygląda jak domek dla lalek, kolorystyka jest iście baśniowa, a klimat magiczny. Do tego trzeba jeszcze wspomnieć o muzyce, która odgrywa bardzo ważną rolę. Ona właśnie idealnie buduje napięcie. Wszystkie te elementy sprawiają, że można całkowicie zanurzyć się w tej filmowej rzeczywistości. Bardzo dobra, pogodna propozycja. Szczerze polecam!

W tegorocznym repertuarze Sputnika znalazło się chyba kilkadziesiąt tytułów rosyjskich produkcji. Wśród nich ambitne dramaty, kino nieme, filmy sportowe czy obrazy dla dzieci. Jednym z moich wyborów została jednak komedia pt. „Szpieg” w reżyserii Alekseja Andrianowa, która – choć nie zalicza się do rewelacyjnych przedsięwzięć – była okazją do miłego spędzenia piątkowego popołudnia.

Scenariusz powstał w oparciu o „Powieść szpiegowską” Borysa Akunina. Akcja dzieje się podczas II wojny światowej, wiosną 1941 roku. Młody bokser, Dorin (Daniła Kozłowski), zostaje członkiem jednostki specjalnej mającej na celu schwytanie niemieckiego superagenta, nieuchwytnego i niezwykle niebezpiecznego Wassera. Pod wodzą majora Oktjabrskij (Fiodor Bondarczuk) niedoświadczony pracownik NKWD próbuje zadbać o bezpieczeństwo ojczyzny. Jak wynika bowiem z informacji bezpieki, niemiecki wywiad podstępnie przekonał najwyższe dowództwo radzieckie, że wojna między Niemcami a Związkiem Radzieckim nie będzie mieć miejsca, podczas gdy przygotowany jest niespodziewany najazd wojsk Hitlera.

Film w komiczny – zarówno pod względem scenariuszowym, jak i wizualnym – sposób przedstawia działania radzieckich i hitlerowskich służb wywiadowczych. Pełno w nim gagów sytuacyjnych, humorystycznych scenek i zabawnych dialogów.

Wymowny jest również obraz, ponieważ oglądając „Szpiega” odnosi się wrażenie, że na ekranie obserwujemy historię z komiksu. Intensywne kolory, charakterystyczne ujęcia koncentrujące się co i raz na detalu czy nieco absurdalne, ale typowe dla komiksowych opowieści, wizerunki miasta podkreślają, że obraz Alekseja Andrianowa nie jest dramatem historycznym, lecz połączeniem komedii o zabarwieniu kryminalnym z historycznym komiksem.

Trzeba dodać, że zestawienie tych gatunków jest całkiem udane. Widz jest z jednej strony wciągnięty w filmową intrygę, z drugiej zaś bawią go, obecne w produkcji, elementy humorystyczne. Nie jest to jednak arcydzieło, a przyzwoita propozycja, na którą można wybrać się do kina. Na pewno nie wszystkim się spodoba. Mimo wszystko jestem pewna, że wśród Was są ci, którzy po zakończonym seansie, tak jak i ja, określą „Szpiega” jako dobry sposób na spędzenie odrobiny wolnego czasu.

W ramach 6. Festiwalu Filmów Rosyjskich „Sputnik nad Wisłą” wybrałam się na kilka seansów bliżej nieznanych mi twórców. Jednym z filmów, zaznaczonych przeze mnie w folderze jako te „konieczne do zobaczenia”, był obraz w reżyserii Eldara Riazanowa pt. „Ironia losu”. Prawdę mówiąc nie wiem dlaczego zdecydowałam się na ten właśnie film. Ale mogę śmiało powiedzieć, że nie żałuję.

Komedia z 1975 roku miała przedstawiać mało prawdopodobną sytuację, która mogła wydarzyć się tylko w noc sylwestrową. Szczerze przyznam, że nie miałam wielkich oczekiwań co do tej produkcji. Nie sądziłam, że przez znaczną część seansu będę się szczerze śmiała. Tak, śmiała. A nie delikatnie uśmiechała jak to bywa coraz częściej na szumnie promowanych hollywoodzkich komedyjkach.

Siłą „Ironii losu” jest niewątpliwie fantastyczna historia. 36letni Żenia mieszka wraz z matką w niewielkim mieszkanku w Moskwie na ulicy Budowlanej 25, mieszkania 12 (to istotna informacja w filmie). Od 2 lat spotyka się z Galą, z którą planuje romantyczne spędzanie Sylwestra. Podczas przygotowań do wieczornej zabawy Żenia proponuje ukochanej małżeństwo. Zanim jednak świeżo upieczeni narzeczeni zaczną wspólnie świętować nadejście Nowego Roku, mężczyzna udaje się z trzema przyjaciółmi do łaźni. Tam toastom nie ma końca. Panowie pamiętają tylko o pewnej rzeczy: jeden z nich, jeszcze tego samego wieczoru, leci do Leningradu. Problem w tym, że nie za bardzo pamiętają który. Zamiast Pawła, który miał odwiedzić przebywającą na kontrakcie żonę, do Leningradu wysyłają Żenię. Ten, po przespaniu całej podróży, budzi się na lotnisku sądząc, że właśnie odprowadził kolegę na samolot i może spokojnie wrócić do domu. Taksówkarzowi podaje swój adres. Problem jednak w tym, że nawet jego klucz pasuje do leningradzkiego mieszkania przy ulicy Budowlanej 25. Niczego nie podejrzewając, kładzie się do łóżka, w którym znajduje go przerażona właścicielka - Nadia.

Dalej jest jeszcze ciekawiej. Wątki rozwijają się fantastycznie. Historia przypadkowego spotkania Nadii i Żeni ewoluuje w błyskawicznym tempie rodząc coraz to nowe problemy. Świetne gagi sytuacyjne i fantastyczne dialogi są tym, czego brakuje wielu współczesnym filmom komediowym. Co ciekawe, momenty humorystyczne są zgrabnie przeplatane ze scenami przepełnionymi smutkiem, powagą i głęboką refleksją bohaterów nad ich życiem.

Niekwestionowaną gwiazdą produkcji jest Andrej Magkow, wręcz niesamowity w roli Żeni. Sama bowiem gestykulacja czy mimika aktora potrafi rozbawić widza.

Fakt, czasem w filmie są pewne dłużyzny. „Ironia losu” trwa nieco ponad 3 godziny, co dla niektórych jest barierą nie do przeskoczenia, elementem stanowiącym o rezygnacji z obejrzenia jakiegoś obrazu. Możliwe, że kiedyś film ten był pokazywany w dwóch odsłonach, gdyż mniej więcej po 1,5godzinnym projekcji na ekranie pojawiają się napisy: „Koniec części pierwszej”, „Część druga”. Nie mówię tu o zupełnie oddzielnych seansach (jak chociażby miało to miejsce w przypadku ekranizacji „Zmierzchu”), ale o dwóch częściach, które są rozdzielone krótką przerwą na wyprostowanie kości, złapanie oddechu czy skorzystanie z toalety.

Ponadto niespecjalnie podobało mi się umieszczenie w filmie kilku pieśni rosyjskich śpiewanych przez głównych bohaterów (głosu użyczyli Ałła Pugaczowa i Sergiej Nikitin). Pierwsze dwie czy trzy stanowią ciekawy element, ale kolejne wprowadzają już monotonię, niepotrzebnie przeciągając i tak długi film.

Bez względu jednak na to, czy jesteście zwolennikami kultury rosyjskiej, czy wschodnioeuropejskie kino jest Wam znane, polecam „Ironię losu”. Ten obraz z pewnością spodoba się każdemu. Jako reprezentantka pokolenia końcówki lat 80’ (nieznająca na własnej skórze realiów PRLu, a już tym bardziej rzeczywistości panującej w ZSRR), bardzo dobrze bawiłam się na tym filmie, z tego względu, że przede wszystkim opowiada on o ludziach, ich uczuciach, dylematach i wyborach, a te wciąż są takie same.

Wachowscy znowu wkraczają do akcji. Po raz pierwszy stworzyli film jako rodzeństwo, a nie bracia (jakiś czas temu Larry postanowił zostać Laną…). Zarówno podczas pracy nad scenariuszem, jak i w czasie samego kręcenia filmu, towarzyszył im Tom Tykwer, który na swoim koncie ma kilka naprawdę dobrych produkcji („Biegnij Lola, biegnij”, „Zakochany Paryż” czy „The International”). Zebranie więc owej filmowej trójki przy jednym projekcie miało zwiastować nie tylko kasowy sukces, ale i świetne kino, którego mianem na pewno nie określę „Atlasu chmur”.

Nie jest tak, że na seans przyszłam negatywnie nastawiona. Że z założenia nie chciałam, aby film mi się spodobał. Że doszukiwałam się przeróżnych błędów, potknięć i niedociągnięć. Absolutnie nie! Sądziłam, że skoro Wachowscy wracają do akcji, to ich najnowszy obraz będzie tym, co mnie nie zawiedzie.

Trailer – jak to trailer – sugerował, że czeka mnie cudowne widowisko, a z wrażenia aż zaniemówię. Niestety, to chyba najbardziej kłamliwy trailer ostatnich czasów. Takiego zawodu nie przeżyłam już dawno!

Ale najpierw może kilka słów o fabule. W filmie śledzimy losy postaci z przeróżnych epok i najdalszych zakątków świata. Poznajemy wielu bohaterów żyjących na przestrzeni 3 wieków: m.in. notariusza z XIX wieku, homoseksualnego muzyka z lat 30. XX wieku, amerykańską dziennikarkę żyjącą w latach 70. czy Azjatkę Sonmi z przyszłości. Ich wszelkie decyzje, tak dobre, jak i złe uczynki, mają realny wpływ na naszą planetę i decydują o tym, jak wygląda jej przeszłość, teraźniejszość i przyszłość.

Scenarzyści opowiadają nam kilka historii umiejscowionych w odmiennym czasie i przestrzeni. Każda z tych opowieści ma przyporządkowany odrębny gatunek filmowy. Z tego względu „Atlas chmur” nie jest zwykłym, typowym filmem przygodowym. Elementy komediowe i melodramatyczne są łączone z wątkami science-fiction. Owa mieszanka gatunkowa raczej należy do udanych, choć niewątpliwie nie każdy wątek jest w takim samym stopniu wciągający.

Owszem, film powala na kolana pod wieloma względami. Na przepiękne zdjęcia nie można się napatrzeć, a genialna muzyka towarzyszy nam podczas niemal całej projekcji, (która notabene trwa aż 3 godziny!). Świetne kolory wraz z fantastyczną scenerią dają baśniowy efekt, który na pewno docenią miłośnicy filmów przygodowych. Poza tym charakteryzacja jest na najwyższym poziomie. Do tego stopnia, że w pierwszej scenie nie rozpoznałam powszechnie znanego i lubianego aktora, (żeby nie psuć Wam zabawy nie powiem kto pojawia się jako pierwszy na ekranie ;)).

Najsłabsze ogniwo filmu dla mnie stanowi fabuła. A dokładnie przesyt wątków i mnogość postaci. Zawiłość pewnych historii w połączeniu ze stosunkowo szybkim przeskakiwaniem z wątku na wątek dla niektórych może być ogromną przeszkodą w odbiorze „Atlasu chmur”. Wielowątkowość generuje również długość produkcji, która w mojej ocenie przekracza dozwolone granice. Wyznaję zasadę, że jeśli film trwa więcej niż 2 godziny, musi posiadać niezwykle interesujący scenariusz. Mimo iż sama historia (oparta na powieści Davida Mitchella) jest ciekawa, to niewątpliwie została niemiłosiernie wydłużona, a na domiar złego jej kluczowe zdanie pada na ekranie co najmniej 4 razy, (a może i 5), co zupełnie psuje jego sens.

Dystrybutor określił „Atlas chmur” mianem „największego filmowego widowiska roku”. Na pewno, pod względem wizualnym, jest godny uwagi (w końcu pracowali przy nim autorzy zdjęć do „Wichrów namiętności”, „Braveheart” czy „Pachnidła”). Przykro więc, że warstwa fabularna jest bardzo nierówna. Jak wspomniałam wcześniej, niektóre wątki śledzi się z zaciekawieniem, podczas gdy inne nie robią na nas żadnego wrażenia. Podliczają wszystkie za i przeciw dochodzę do wniosku, że „Atlas chmur” nie jest nawet blisko poprzeczki, którą wysoko umieściły wcześniejsze obrazy duetu Wachowskich.

Na planie „Gangstera”, po raz kolejny, spotkali się reżyser John Hillcoat i scenarzysta Nick Cave. Do tej pory panowie działali wspólnie przy 5 produkcjach, dla których Cave pisał scenariusz albo komponował muzykę. Ich poprzedni układ reżyser-scenarzysta miał miejsce w 2005 roku, podczas kręcenia „Propozycji”. I choć oba obrazy przedstawiają historię braci na tle gangsterskiej rzeczywistości, nie mają zbyt wielu łączących je elementów.

Ameryka lat 30. XX wieku. Gdzieś poza miastem żyją bracia Bondurant: Jack, Forrest i Howard, którzy wśród miejscowych uchodzą za nieśmiertelnych. Podobnie jak większość ludzi z prowincji, zajmują się nielegalnym handlem alkoholem. Mimo panującej prohibicji nie spotykają się z problemami ze strony stróżów prawa, bo oni również zaopatrują się u Bondurantów. Jednak tak jak kosa trafia na kamień, tak również ich spotyka nieprzewidziana przeszkoda. Pewnego dnia zjawia się agent specjalny Charles Rakes z propozycją nie do odrzucenia. Oświadcza, że od tej chwili wszyscy bimbrownicy muszą dawać łapówki skorumpowanemu prokuratorowi, by dalej prowadzić alkoholowy interes. Bracia Bondurant stawiają na swoim i jako jedyni odmawiają współpracy. Od tej pory mają na karku perfidnego policjanta, który zrobi wszystko, aby dopiec swoim wrogom…

Polski tytuł filmu nie zdaje egzaminu. Po pierwsze sugeruje jakoby była to opowieść o typowych gangsterach i mafijnych porachunkach. Po drugie zwodzi fanów kina gangsterskiego dając nadzieję, że na ekranie zobaczą liczne pościgi, strzelaniny, wartką akcję oraz czarno-białych bohaterów. Nie, tak nie będzie. Do „Gangstera” zdecydowanie bardziej panuje oryginalny tytuł „Lawless”, czyli po prostu bezprawie. W filmie bowiem widzimy rzeczywistość taką, jak normalnie jest. Nie ma więc jednoznacznie dobrych i złych osób (wyjątkiem jest chyba tylko Charles Rakes). Główni bohaterowie starają się być mniej więcej w zgodzie z prawem, choć to i owo można im zarzucić, a prowadząca ich knajpę Maggie, mimo że próbuje wyjść na prostą, też ma co nieco na sumieniu.

„Gangster” jest więc dramatem o kryminalnym zabarwieniu z dwoma wątkami miłosnymi w tle. Dzięki solidnemu scenariuszowi (choć sam finał historii jest do przewidzenia) i świetnej grze aktorskiej (kilka fantastycznie zagranych postaci: Gary Oldman, Guy Pearce, Tom Hardy) ogląda się go bardzo dobrze! Przyznam, że nie oczekiwałam od tego filmu zbyt wiele, ale jestem miło zaskoczona. Śmiało więc polecam go i Wam! :)

Kilka dni temu na ekranach polskich kin pojawił się „Looper – Pętla czasu”. Połączenie kina akcji z filmem science fiction i obsadzenie głównych ról hollywoodzkimi gwiazdami wróżyło sukces produkcji. Po seansie doszłam jednak do wniosku, że niemalże jedyną mocną stroną „Loopera” są owe „gorące nazwiska”, którym mimo dobrej gry aktorskiej zarzucić można jedno – udział w kiepskim przedsięwzięciu….

Dla niezorientowanych krótko o fabule. W przyszłości podróże w czasie są możliwe, a organizacje przestępcze wykorzystują je do eliminacji niewygodnych ludzi. W przeszłość wysyłają swoich wrogów, którzy są zabijani przez płatnych zabójców zwanych Loopers. W roku 2044 jeden z Looperów – Joe (Joseph Gordon-Levitt) otrzymuje zadanie: zlikwidować przysłanego z przyszłości mężczyznę (Bruce Willis). Nieoczekiwanie pojawia się problem, ponieważ w owym mężczyźnie rozpoznaje samego siebie z przyszłości. Chwila wahania kosztuje go bardzo wiele - cel ucieka, a zleceniodawcy z przyszłości nie tolerują najmniejszej wpadki..

To miało być wizjonerskie kino science fiction, w którym akcja rozwija się w zawrotnym tempie. Niestety, nie udało się. Fabuła jest tak zagmatwana, że nie wiadomo do końca kto jest kim, dlaczego zachowuje się tak, a nie inaczej i o co w tym wszystkim chodzi. Niektóre wątki są zupełnie niezrozumiałe (np. z jakiego powodu Cid posiada niezwykłą). Rozumiem, że nie wszystko musi być wyłożone na zasadzie „kawa na ławę”. Bardzo lubię filmy, w których trzeba główkować, wiązać ze sobą różne elementy, dopatrywać się szczegółów. Ale mam wrażenie, że akurat w przypadku „Loopera” to się kupy nie trzyma. Totalny brak logiki.

Chociaż jest kilka scen, które przypadły mi do gustu, bo były nieoczekiwane (głównie mam na myśli pierwszą rozmowę Joe’a z jego szefem Abe’em – zupełnie nie spodziewałam się, że tak się ona potoczy).

Na plus, poza solidną grą aktorską, oceniam tylko kwestię efektów specjalnych. W filmach science fiction zazwyczaj drażni mnie ich przesyt. Na ogół mamy mnóstwo bajeranckich gadżetów i milion innych, futurystycznych niespodzianek. Tutaj jednak pod tym względem panuje minimalizm, co bardzo mnie cieszy. Ameryka przyszłości na pierwszy rzut oka nie różni się więc od tej dzisiejszej.

Żeby jednak nie było tak pięknie, twórcy sknocili coś innego. Zamiast nadmiaru w wykorzystywaniu nowoczesnej technologii mamy kiepską charakteryzację. Joseph Gordon-Levitt wcielający się w młodego Joe’a ma na twarzy koszmarną maskę! Oczywiście chodzi o to, aby przypominał siebie z przyszłości (Bruce Willis jako „Joe 30 lat później”). Zabieg ten w niewielkim stopniu się udał. Dlaczego tylko w niewielkim? Bo w niektórych scenach, gdy kamera robi zbliżenie na twarz młodego Joe’a, obserwujemy okropne połączenie rysów Willisa i Gordon-Levitta.

Mimo że zachodnia prasa nie może przestać chwalić „Loopera” („uderza jak strzał w serce” - Peter Travers z „Rolling Stone”, „jeden z najlepszych filmów roku” - James Mottram z „TotalFilm”) dla mnie jest obrazem, który śmiało można pominąć w spisie filmów, które trzeba zobaczyć. No chyba, że jesteście wielkimi fanami gatunku science fiction.

"Spadkobiercy" to wzruszający obraz przedstawiający losy pewnej amerykańskiej rodziny. Zamożny biznesman Matt King (George Clooney) mieszka z żoną i dwiema córkami na Hawajach. Z pozoru są szczęśliwi. Kiedy jednak żona Matta po wypadku na motorówce trafia w śpiączce do szpitala, jego świat staje na głowie. A to dopiero początek wszystkich trudności.

Najnowszy film Alexandra Payne’a jest bardzo realistyczny. Fabuła wydaje się normalna, życiowa. Taka historia mogłaby mieć miejsce w rzeczywistości. Z pewnej odległości, z tzw. sąsiedzkiej perspektywy, rodzina King wygląda na udaną: zdrowe dzieci, zgodne małżeństwo, ogromne pieniądze. Jednak w dramatycznej sytuacji okazuje się, że to tylko ułuda. Matt był zdradzany przez ukochaną żonę. Wiedzieli o tym najbliżsi przyjaciele, a nawet starsza córka – Alexandra, która w ramach młodzieńczego buntu pali papierosy, pije alkohol, bierze narkotyki oraz spotyka się ze starszymi facetami. Matt – dotąd pochłonięty interesami firmy, musi stawić czoło rodzinnym zadaniom. Od wypadku żony stopniowo zaczyna odgrywać rolę ojca i gospodarza domu.

"Spadkobiercy" to z pewnością dobre kino. Poza solidną fabułą mamy do czynienia z dobrą grą aktorską. Dla niektórych rola Matta to życiowa rola Clooney'a. Sama nie mówiłabym jednak o fantastycznym widowisku, nie zostałam powalona na kolana. Film zagrany jest po prostu poprawnie. Miło jednak zobaczyć boskiego George’a w ciele faceta, który – choć jest poważnym prawnikiem, mężem i ojcem – dopiero w średnim wieku przeżywa okres dojrzewania i mentalnie dorasta do prawdziwego życia. W ten sposób Clooney po raz kolejny zrywa z wizerunkiem czarującego przystojniaka na rzecz przeciętnego, chwilami wręcz nieporadnego mężczyzny.

Urzekł mnie natomiast nastrój filmu. Zdjęcia, muzyka, stopniowo rozwijająca się historia – tak inna od wartkiej akcji w filmie sensacyjnym – to wszystko sprawia, że odnosi się wrażenie, iż jest to film w pewnym stopniu dokumentalny. Każdy jego element rozwija się swoim tempem. Jest jak w życiu. Niektóre rzeczy dzieją się tak szybko, że nie jesteśmy w stanie im zaradzić (wypadek żony Matta), innych w żaden sposób nie możemy przyśpieszyć (powrót do zdrowia, wybudzenie ze śpiączki).

Film jest ekranizacją bestsellerowej powieści Kaui Hart Hemmings. W subtelny sposób opowiada smutną historię, z której jednak pobrzmiewa nutka nadziei. Mimo że fabułę osnuto wokół tragicznego wypadku, główną myślą obrazu pozostaje stara prawda, że rodzina jest największym dobrem, które mamy.
Obraz zdobył nominację do Oskara, a wielu twierdziło, że sięgnie także po zwycięstwo. Od początku miałam jednak przeczucie, że na nominacji się skończy. Lecz bez względu na werdykt jury zeszłorocznej gali oskarowej, film jest zwycięzcą. A to dlatego, że reżyser znalazł świetny sposób, by wartościową, trochę łzawą opowieść, przedstawić w pogodny sposób.

Dziś do kin trafia najnowszy obraz Michaela Hanekego pt. "Miłość". Film przedstawia losy małżeństwa z długoletnim stażem, które zmaga się ze starością, z nagłą chorobą jego z nich. I choć zarys tej historii wydaje się trochę nudny, niezbyt ciekawy, bardzo zwyczajny, w tym właśnie tkwi siła produkcji. Bo Haneke pokazuje skrawek rzeczywistości, który za kilka, kilkanaście bądź kilkadziesiąt lat może stać się naszą rzeczywistością.

Paryskie małżeństwo emerytowanych nauczycieli muzyki, George i Anne, żyje ze sobą od kilkudziesięciu lat. Poznajemy je, gdy siedzi w filharmonii na koncercie dawnego ucznia Anny. Bohaterowie są szczęśliwi, eleganccy, kulturalni. I wciąż bardzo zżyci ze sobą. Pewnego dnia, zupełnie nagle, Anne dostaje wylewu. Jej ciągle pogarszający się stan zdrowia sprawia, że życie George'a diametralnie się zmienia. Mężczyzna zaczyna pełnić funkcję czułego opiekuna, nie przestając być do żony wiernym przyjacielem. Nie pozwala na oddanie jej do domu starości, nie godzi się - zgodnie z jej wolą - na odesłanie do szpitala. Choroba staje się więc dla małżeństwa największym i zarazem najtrudniejszym testem dla ich miłości.

Film ten to jednak nie tylko opowieść o miłości, czułości, opiekuńczości. To także, a może przede wszystkim, rozważanie nad tym, jak bardzo jesteśmy w stanie poświęcić się dla drugiej osoby. Gdzie leży granica rezygnacji z siebie dla ukochanej/ukochanego? Reżyser posunął się jeszcze o krok dalej. Pyta nas jak długo można oddać siebie komuś, jak długo jesteśmy w stanie patrzeć na cierpienie bliskiej osoby.

Co znamienne, w "Miłości" nie padają wielkie słowa, wielkie wyznania. Są gesty świadczące o wciąż żywej miłości. I dramat odchodzenia. Historia życia naszych bohaterów jest zapisana w muzyce. George przypomina sobie żonę, gdy zasiadała do fortepianu i grała ulubione utwory.

Nie sposób nie docenić kunsztu duetu aktorskiego. Ich gra, a zwłaszcza kreacja Emmanuelle Riva, jest niesamowita. W pierwszych scenach Riva jest elegancką starszą panią. Idealnie ułożona fryzura, delikatny makijaż. Pod koniec filmu jest nie do poznania. Bezwładne ciało, zdeformowana twarz, na przemian nieobecne lub pełne bólu spojrzenie.

Jeśli poszukacie tekstów dotyczących "Miłości" na pewno natraficie na takie zdanie będące opisem filmu: "(...) to jedno z największych arcydzieł współczesnego kina. Film opowiada o sile miłości, czułości i poświęceniu". I ja - choć niektórzy powiedzą, że wolą wcześniejsze obrazy Hanekego - całkowicie się z nim zgadzam. To fantastyczna opowieść, która dzięki niemalże minimalistycznej, subtelnej formie ubogaconej idealnie dobraną muzyką, trafia prosto w serce. I nie tylko w serce, bo daje do myślenia. Zwłaszcza w czasach, gdy miłość utożsamia się tylko z błogim, radosnym uczuciem. Gdy dla wielu młodych to leżenie na łące i trzymanie się za ręce, a nie wieloletnia praca.

Haneke nie bez powodu otrzymał Złotą Palmę na 65. Festiwalu w Cannes. Jego "Miłość" to historia o ludzkiej egzystencji, a głównie o jej ostatnim etapie - śmierci. Reżyser, dzięki prostocie przekazu oraz dosłowności obrazów, prezentuje to, co związane z umieraniem: tragedię, ból oraz cierpienie najbliższych. W ten sposób pokazuje nam to, na co nie zwracamy uwagi na co dzień, co wypychamy ze świadomości, co spychamy na margines. Coś, co na pewno nas czeka, a przed czym uciekamy całe życie. Śmierć.

Okiem Kinomaniaka

Polub na Facebooku

Śledź na Instagramie

Szukaj

recent posts

Archiwum

Obserwatorzy

Czytam

Labels