Dobrych, polskich produkcji na szczęście nie trzeba długo szukać. Nawet współczesne kino dostarcza nam w miarę regularnie kilku wartościowych filmów. Wśród nich dramat Grzegorza Zglińskiego pt. "Wymyk".
(Źródło: youtube.com)
Film opowiada historię dwóch braci, którzy w czasie podróży podmiejskim pociągiem obserwują
jak grupa młodych chuliganów zaczepia pewną dziewczynę. Młodszy z braci (Jerzy - w tej roli Łukasz Simlat)
staje w jej obronie, podczas gdy starszy (Alfred - grany przez Roberta Więckiewicza) biernie przygląda się całemu
zajściu, choć to właśnie on wydaje się bardziej męski, zdecydowany, odważny.
Alfred chowa jednak głowę w piasek i z czasem staje się dla swojego otoczenia
(rodzina, znajomi, pracownicy, sąsiedzi) tchórzem. Z jednej strony społeczność ta
słusznie postrzega go w ten sposób. Z drugiej jednak świadków konfliktowej
sytuacji było co najmniej kilku i nikt - poza Jerzym - nie wstawił się za
dziewczyną, a tylko Alfreda wytyka się za tę obojętność palcami.
(Źródło: stopklatka.pl)
"Wymyk" niezwykle mocno (momentalnie wręcz brutalnie i boleśnie) pokazuje jak powszechnym
problemem jest znieczulica społeczna i umiłowanie do szukania kozła
ofiarnego.
Kolejną ciekawą myślą zaczerpniętą z produkcji jest fakt, że w pewnym
momencie seansu (albo tuż po nim) dochodzimy do następującego wniosku: "Nie mogę/powinnam osądzać Alfreda".
Dlaczego? Bo niezwykle trudno postawić się na jego miejscu. Co my zrobilibyśmy w
podobnej sytuacji? Czy na pewno udałoby nam się zachować zimną krew i
wystarczającą dawkę empatii, by stawić czoła młodocianym chuliganom? Nie wiemy i bardzo prawdopodobne, że nigdy się nie dowiemy. Odrzućmy więc pokusę oceniania bohaterów na rzecz refleksji nad moralną kondycją polskiego społeczeństwa.
Film na pewno daje do myślenia, dlatego warto go
obejrzeć!
(Źródło: filmweb.pl)
Posty
