Okiem Kinomaniaka: listopada 2015

Brakuje mi słów, by opisać jaka jest najnowsza produkcja HBO Polska - "Pakt". Zaskakująca? Wciągająca? Niesamowita? To zdecydowanie za mało! Serial bez problemu sprostował ogromnym oczekiwaniom, jakie miałam w stosunku do niego. Ba, nawet więcej - spokojnie przeskoczył wysoko ustawioną poprzeczkę.

(Źródło: inewsmedia.pl)

Piotr (Marcin Dorociński), dziennikarz śledczy ogólnopolskiego dziennika, przypadkowo trafia na tajemniczy trop, który prowadzi go do niebezpiecznego układu. Okazuje się, że w nim najważniejsi przedstawiciele polityki oraz świata biznesu. Kto nim kieruje, co dokładnie zostało zaplanowane i - co najważniejsze - w jakim celu - na te nurtujące pytania stara się znaleźć odpowiedź przy wsparciu między innymi redakcyjnego szefa Andrzeja (Witold Dębicki) oraz młodej agentki ABW Weronika (Marta Nieradkiewicz).

Każde kolejne odkrycie misternej układanki z jednej strony rozjaśnia sytuację, z drugiej wprowadza nowe wątki i nowe postacie, co znacznie zwiększa skalę wyjaśnianej intrygi. Wielu świetnych aktorów pojawia się w "Pakcie" chociaż na moment, a mimo wszystko mocno zapada w pamięć. Poza trio: Dorociński-Dębicki-Nieradkiewicz, w główne role wcielili się przede wszystkim: Edward Linde-Lubaszenko, Magdalena Cielecka, Marcin Perchuć, Adam Woronowicz, Anna Radwan, Magdalena Boczarska czy debiutujący Marcin Wojciechowski. I co by tu mówić, każdy potrafi sprostać swojemu zadaniu. Nie ma tu miejsca na papierowych bohaterów, nijakie postacie.

(Źródła: media2.pl i www4.rp.pl)

Mocną ekipę stanowią również twórcy serialu. Reżyserską odpowiedzialność wziął Marek Lechki, który na swoim koncie ma głównie telewizyjne produkcje. Żadnej nie widziałam, ale o "Bez tajemnic" z Jerzym Radziwiłowiczem w roli głównej, bardzo długo było głośno. I był to rozgłos zdecydowanie pozytywny. Chyba właśnie z tego też względu HBO zleciło stworzenie scenariusza duetowi zajmującemu się pisaniem kolejnych odcinków "Bez tajemnic" (Przemysław Nowakowski i Joanna Pawluśkiewicz), do którego dołączył Andrzej Gołda pracujący wcześniej m.in. nad fabułą "Kryminalnych" czy "Instynktu". Niektórzy z pewnością będą deprecjonować znaczenie ich pracy donosząc, że "Pakt" powstał na bazie skandynawskiej produkcji telewizyjnej "Układ". Niemniej to właśnie ta trójka w świetny sposób przeniosła poszczególne wątki na polski grunt i sprytnie osadziła konkretnych bohaterów w naszych realiach.

(Źródło: youtube.com)

Równie mocno na oklaski zasługuje Paweł Flis ("Chrzest", "Demon", "Prawo Agaty"). Jego spojrzenie na Warszawę jest czymś, czego nie dostaliśmy na pewno w żadnym rodzimym serialu i możliwe, że w bardzo niewielu filmach. Trudno mi nawet je opisać. Te kadry, kolory, a także montaż poszczególnych ujęć po prostu należy zobaczyć. Jeśli dodamy to tego nieco złowieszczą czołówkę z zapadającą w pamięć ścieżką dźwiękową, to już chyba nikt nie powinien mieć jakichkolwiek oporów przed seansem pierwszego odcinka, (który resztą można zobaczyć za darmo na VOD albo na YouTube'ie).

Nie tylko fabuła "Paktu" wciąga widza, ale również sam klimat serialu - mroczny oraz intrygujący z wieloma zwrotami akcji. Co najciekawsze, całość - choć dotyczy kwestii społeczno-polityczno-gospodarczych, została osnuta wokół, wciąż bliżej niejasnych dla mnie, religijnych aspektów. Odnoszę więc wrażenie, że każdy znajdzie w "Pakcie" coś dla siebie i prawdziwi serialoholicy, (a także ci, którzy jak ja, stronią od telewizyjnych tasiemców) absolutnie wkręcą się w tę produkcję.

(Źródła: muzyka.onet.pl i plotek.pl)

Pierwszy odcinek znajdziecie TUTAJ.

Na ekrany polskich kin "Powrót" wejdzie wiosną przyszłego roku za sprawą Hagi Film - dystrybutora, który w lutym wypuścił rewelacyjny duński thriller pt. "Druga szansa" (recenzję znajdziecie TUTAJ). Tym razem dostaniemy australijską produkcję dramatyczną osadzoną w spokojnej miejscowości i rozgrywaną w kręgu rodzinnym. Film ten wstrząśnie widzami nieoczekiwanie i dla wielu może być jednym z większych odkryć roku.

(Źródło: graffitiwithpunctuation.net)

Bohaterów poznajemy na chwilę przed wielkim wydarzeniem lokalnym. Za kilka dni ma się odbyć ślub miejscowego bogacza z dużo młodszą kobietą, równolatką jego syna z pierwszego małżeństwa. Na tę uroczystość przybywa właśnie ów syn - Christian. Po latach wraca w rodzinne strony i niełatwo jest mu się w nich odnaleźć. Nie dość, że przeżywa kryzys małżeński, to w dodatku jego relacja z ojcem należy do tych mocno skomplikowanych.

Całkiem przypadkiem Christian wpada na szkolnego przyjaciela - Oliviera, którego życie jest absolutnym przeciwieństwem jego własnych losów. Olivier pozostał w małej miejscowości, tam założył rodzinę, jest szczęśliwym mężem i ojcem, a jego obecna sytuacja finansowa nie wygląda najlepiej. Mimo wszystko mamy wrażenie, że umie dostrzegać i doceniać drobnostki. Że jest wdzięczny losowi za to, co ma, czego nie potrafi robić Christian - na pozór wiodący przyjemne życie - w rzeczywistości zaś noszący w sobie wiele ran, pretensji i smutków.

(Źródło: youtube.com)

W "Powrocie" dostajemy całą masę silnych emocji. Z uwagą śledzimy losy rodziny Oliviera (utratę pracy bohatera, pierwszą miłość jego córki) oraz Christiana usiłującego odnaleźć sens życia. Przyglądamy się tym dwóm mężczyznom, którzy choć są tak różni, obaj pragną tego samego - szczęścia. Christian dąży do niego nieumiejętnie, na skróty, nie oglądając się na innych. Chęć rozliczenia się w ojcem (bezbłędny w tej roli Geoffrey Rush, który moją sympatię zyskał wcześniej głównie za sprawą występu w "Konserze") kładzie mu klapki na oczy. Nie widzi, że chcąc zniszczyć życie własnego ojca, rani też postronnych. Wyciągając na światło dzienne skrywane przez lata rodzinne sekrety, wprowadza chaos i ból w rodzinie Oliviera.

Simon Stone stawia trudne pytania. O to, czy wyjawienie prawdy dla samego jej wyznania jest czymś dobrym. O to, czy wyłącznie więzy krwi czynią z ludzi rodzinę, czy jednak o prawdziwym pokrewieństwie świadczy coś więcej - miłość i oddanie drugiej osobie. A także o to, jak wiele bliscy są sobie w stanie wybaczyć.

(Źródła: iris.theaureview.com i halfacanyon.com)

Nieczęsto się zdarza, że salę kinową opuszczam już gorączkowo omawiając dopiero co obejrzany film. Mimo że zwykle przemyśleń jest sporo (czy to za sprawą czynników, za które spodobał mi się dany tytuł, czy też ze względu na jakieś niedociągnięcia), nie tak od razu rozmawiam o nim z moimi filmowymi kompanami. Tym razem nie mogłam przestać o nim mówić. Aspektów, które można poruszyć w nawiązaniu do "Powrotu" jest naprawdę całkiem sporo. To obraz, który zachęca do dyskusji, skłania do długiej, samotnej refleksji i zdecydowanie zapada w pamięci. Idźcie na ten film do kin, gdy tylko pojawi się na naszych ekranach!

(Źródło: australiaonscreen.com)

To jedna z najbardziej wyczekiwanych premier 2016 roku. Obok "The Hateful Eight" Tarantino, "Zjawy" Iñárritu i "Makbeta" Kurzela jest tym, na co czeka wielu z Was. Miałam szczęście zobaczyć obraz Lenny'ego Abrahamsona miesiąc temu, podczas 31. Warszawskiego Festiwalu Filmowego. I powiem jedno: seans wbił mnie w fotel! Dosłownie!

(Źródło: blogs.indiewire.com)

Tak mocnego filmu nie widziałam naprawdę daaaaawno! Ostatnio chyba również na WFF. Tym zeszłorocznym. I był to kapiatlny thriller, który u nas przeszedł bez echa, bo nie znalazł się dystrybutor, a WIELKA SZKODA! Chodzi oczywiście o "Chłód w lipcu".

Wracając jednak do sedna, "Pokój" jest tym, co każdy kinoman MUSI zobaczyć. To historia młodej kobiety, która przez 7 lat jest przetrzymywana przez swojego porywacza. W niewielkim pomieszczeniu żyje ze swoim 5-letnim synkiem Jackiem. Choć zarys fabuły brzmi nieco znajomo (w końcu podobnych dramatów czy thrillerów wydawałoby się, że powostała już cała masa), produkcja Abrahamsona jest czymś zupełnie nowym. Reżyser bowiem skoncentrował się na postaciach porywanych, nie porywacza i zdecydował znacznie przedłużyć akcję (losy Mo i Jacka ponownie się zaczynają, choć w 99% podobnych filmów zobaczylibyśmy już napisy końcowe).

(Źródło: youtube.com)

"Pokój" to film wielopoziomowy. Z jednej strony prezentuje normalne życie w nietypowych, wręcz przerażająco ekstremalnych warunkach. Z drugiej głęboko wchodzi w psychikę głównych bohaterów. Abrahamson wyraźnie portretuje traumę, z jaką zmaga się Ma (fantastyczna w tej roli Brie Larson!). Kobieta została okradziona z 7 lat swojego życia. Dla wielu - najlepszych lat życia (okres studencki, wczesna dorosłość to zdecydowanie czas, do którego wielu z radością i subtelną nostalgią wraca we wspomnieniach do końca swoich dni). Dramatyczny jest dla niej też i ten powrót do rzeczywistości: do wolności, rodzinnego domu, najbliższych osób. Pogodzenie się z tym, co ją spotkały ma miejsce dopiero za murami "pokoju". Będąc zamknięta mimowolnie akceptowała zaistniałą sytuację. Opuszczając więzienie musi zmierzyć się z własnymi demonami. Rozliczyć z przeszłością, pogodzić z nią, by móc spokojnie, z nadzieją spojrzeć w przyszłość.

Ten etap leczenia ran jest niezwykle trudny. I bardzo bolesny. Zarówno dla niej, jej rodziców, jak i małego Jacka. To patrząc na niego, obserwując zachowanie dziecka dociera do nas siła powiedzenia "Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia". I nie chodzi w tym przypadku o wysnuwanie opinii w poważnej dyskusji, ale o coś nawet ważniejszego. Abrahamson pokazał, że mały człowiek, dorastając w określonych okolicznościach, patrzy na siebie, swoich najbliższych i cały świat z perspektywy tego, co jest mu znane. Żyjąc jedynie w "pokoju", znając tylko produkty, które dostarcza im porywacz, nie umie rozróżnić tego, co prawdziwe od tego, co nierzeczywiste. Nie potrafi zrozumieć pojęcia wolności, przestrzeni. Co więcej, zatrważający jej moment, w którym odkrywamy, że dziecko, na swój sposób, wspomina i tęskni do "pokoju".

(Źródła: businessinsider.com i blogs.indiewire.com)

Obraz Abrahamsona daje widzom mnóstwo adrenaliny. Przeraża, zaskakuje, wzrusza. I daje wiele wątków do przemyślenia. Fakt, że nie jest to film, który przeżywamy wyłącznie podczas seansu, jest ogromną zaletą. Bo właśnie to skłonienie publiczności do refleksji jest czynnikiem, nie pozwolającym zapomnieć o "Pokoju" na długo.

Spóźnione, ale jest! Przedstawiam krótkie podsumowanie 31. edycji Warszawskiego Festiwalu Filmowego. W tym roku nie zobaczyłam aż tylu filmów, na które miałam wielką ochotę. Udało się obejrzeć zaledwie 5 produkcji, ale pociesza fakt, że w zdecydowanej większości były to filmy dobre. Naprawdę dobre.

Poniżej skondensowane recenzje 3 produkcji. Każda z innej bajki. Mamy niderlandzką czarną komedię, dokument muzyczny oraz dramat biograficzny. Dla każdego coś miłego :)

(Źródła: wff.pl i pardolive.ch)

SCHNEIDER KONTRA BAX/ SCHNEIDER VS. BAX

reż. Alex van Warmerdam

Absurdalna historia opowiedziana w przezabawny sposób. Mnóstwo dobrego, czarnego humoru, rewelacyjnie zagranych ciekawych postaci i pseudomrocznego klimatu. Ten seans był strzałem w dziesiątkę!

Alex van Warmerdam podobno jest geniuszem holenderskiego kina, który niejednokrotnie triumfował na rozmaitych festiwalach. Na WFF po raz pierwszy zetknęłam się z jego twórcością, ale po tak udanym pierwszym razie, z pewnością sięgnę po więcej! Niech ogromna sala kinowa rechocząca jednym głosem niemal przez cały seans będzie najlepszym dowodem dla Was, że warto zobaczyć "Schneider kontra Bax".

Ocena: 7,5/10

(Źródła: nyevents.us i enzian.org)

JANIS: LITTLE GIRL BLUE

reż. Amy Berg

Dokumentalna propozycja dla tych, którzy nie znają losów Janis Joplin - kultowej wokalistki jazzowej. Ciekawa produkcja pełna materiałów zakulisowych, wielu emocji i mnóstwa dobrej muzyki. Dostajemy wywiady z ludźmi, którzy znali Janis (koledzy z zespołów, producenci, kochankowie, rodzina), nagrania koncertowe, wywiady do mediów i sporo zdjęć, także tych prywatnych.

Całość ogląda się stosunkowo przyjemniej, jednak 2-godzinny pokaz to trochę za dużo dla kogoś, kto nie jestem absolutnym fanem piosenkarki.

Ocena: 6,5/10

(Źródła: blogs.indiewire.com i film.wp.pl)

STRATEGIA MISTRZA/ THE PROGRAM

reż. Stephen Frears

To obraz, który w polskich kinach zagościł pod koniec października. Prawdziwa historia króla rowerowych wyścigów - Lance'a Armstronga. Dramat w reżyserii Stephena Frearsa ujawnia kulisy drogi do zwycięstwa, i to siedmiokrotnego. O tym, jak wyglądała walka Armstronga najpierw o zdrowie, później o pozycję lidera światowego kolarstwa, a na końcu o zachowanie sympatii i szacunku fanów.
Trochę zabrakło tu nakreślenia powodów, dla których bohater zdecydował się na oszustwo i dla których, kontynuował je przez wiele lat swojej sportowej kariery. Niemniej to i tak solidna porcja biograficznego kina.

Ocena: 7/10

Cztery lata temu "Listy do M." podbiły serca połowy Polaków. Masowo ruszyliśmy do kin, by na ekranie podziwiać znancych i lubianych aktorów w rolach bliskich naszym sercom. Jako zwyczajni ludzie przyżywali miłosne wzloty i upadki, które miały miejsce w szczególny dzień - Wigilę Bożego Narodzenia. W tym roku wrócili do nas z nową porcją śmiechu i... miłości.

(Źródło: movieroom.pl)

Przyznaję otwarcie, że nie byłam w grupie zapaleńców wyczekujących premiery pierwszej części. Na seans nie poszłam do kin. Film zobaczyłam dopiero długo, długo później, gdy kupiłam jakiś magazyn z dołączonym DVD. I co się okazało? Że naprawdę potrafimy zrobić dobrą komedię romantyczną, która nie jest żenująca. Ba, nawet więcej - taką, przy której bawimy się świetnie, bo bohaterowie są nam bliscy, potrafią nas wzruszyć oraz porządnie rozbawić. I choć obraz Mitji Okorna (reżyser "jedynki") obieram jako niezłą kalkę WSPANIAŁEGO świątecznego filmu pt. "To właśnie miłość", od razu rozgrzeszam mówiąc, że kalka ta została sprytnie i skutecznie przeniesiona na rodzimy grunt (tak rys bohaterów, jak i nasz polski bożonarodzeniowy klimat).

"Dwójka" jest znacznie bardziej autorska. Mamy trochę nowych postaci (piękny, mądry i dobry muzyk Redo z twarzą Macieja Zakościelnego czy typowa polska rodzina z Małgorzatą Kożuchowską na czele) oraz dalsze losy starych znajomych. Nie wszystko wyszło idealnie.

(Źródła: plejada.pl i film.interia.pl)

Wątek z Kożuchowską i Błaszczykiem doczepiono na siłę - niczego nie wnosi, nie porusza, jest prowadzony chaotycznie. Świetną przeciwwagą dla niego stanowi za to kontynuacja historii małżeństwa w kryzysie, które w "Listach do M. 2" jest już po rozwodzie. Chodzi oczywiście o Karinę (Agnieszka Dygant) i Szczepana (Piotr Adamczyk), których ciągnie do siebie jak magnez, mimo że oboje nie chcą tego przyznać. Dużą zasługą tak fajnego efektu pracy tego duetu stanowi po prostu wybór odpowiednich ludzi i świetne zgranie aktorów.

Miło patrzy się także na "złego Mikołaja" o twarzy Tomasza Karolaka. Jego postać - Mel, ma skłonność do psucia wszystkiego, wsadzania nos w nieswoje sprawy oraz wątpliwy dar niewyparzonego języka. Niemniej umiejętnie zyskuje sympatię widza (nawet takiego jak ja - który zdecydowanie nie przepada za przereklamowym Karolakiem). Może to poniekąd zasługa partnerującego mu w wielu scenach Mateusza Winka (chłopca grającego Kazika), który w absolutnie rozczulający sposób wygłasza swoje kwestie? :)

Z nowych postaci strzałem w dziesiątkę było zestawienie Macieja Zakościelnego z Magdaleną Lamparską. Oboje w przekonujący sposób wcielili się w role dając publiczności sporą dawkę śmiechu i wzruszeń (choć scena z gwiazdką z nieba to największa pomyłka w filmie!). Co więcej, Zakościelny pokazał, że ten gatunek kina jest czymś, do czego został stworzony i znakomicie się w nim sprawdza!

(Źródło: youtube.com)

Film ogląda się naprawdę przyjemnie. Siedzimy w wygodnym fotelu delektując się miłą atmosferą, zabawnymi dialogami, gagami sytuacyjnymi oraz bożonarodzeniowym klimatem. "Listy do M. 2" to więc strzał w dziesiątkę dla tych, którzy chcą po prostu fajnie spędzić czas. Jeśli więc nie jesteście ogromnymi cynikami* wypatrującymi wyłącznie lekko naciąganych zdarzeń, nieco nierzeczywistych spotkań i troszkę za słodkich wypowiedzi, lećcie szybko do kina! :)

(Źródło: youtube.com)

*Ja, jako dość zwyczajny cynik, bawiłam się naprawdę dobrze! ;)

Na "Zbawienie" czyhałam na tegorocznym Warszawskim Festiwalu Filmowym (recenzja filmów obejrzanych podczas 31. edycji już na dniach!). Niestety, nie udało mi się dostrzeć na seans. Z pomocą wyszedł harmonogram Festiwalu Filmów Rosyjskich "Sputnik nad Wisłą" i niemal tydzień temu obejrzałam obraz Iwana Wyrypajewa.

(Źródło: bad-taste.pl)

To dramat pozorujący film dokumentalny. Reżyser wyrusza z kamerą w podróż do dalekiego Tybetu portretując to, co spotyka główną bohaterkę "Zbawienia" - młodą zakonnicę z Polski. Anna ma zaledwie 25 lat i znaczną część życia spędziła za klasztornym murem. Obcy jej jest nawet świat zewnętrzny znany nam z codzienności, a co dopiero odmienna kultura czy religia, totalnie inny kraj. Misyjna wyprawa do katolickiej świątyni osadzonej w tybetańskiej wiosce staje się więc ekspedycją jej życia, a po części również wędrówką wgłąb siebie.

(Źródło: youtube.com)

Bohaterka jest nieco naiwna, zagubiona, absolutnie nieprzystająca do rzeczywistości. Początkowo widzimy tylko jej to "zahukanie". Przebija przez nią wycofanie, które objawia się unikaniem ludzi lub spuszczaniem wzroku. Stopniowo jednak zaczyna się otwierać. Tak na ludzi, zdarzenia, jak i samą siebie. Stawiając czoła różnym komplikacjom nabiera siły i pewności siebie. Powolutku zyskuje odwagę. By rozmawiać z ludźmi, odkrywać nowe miejsca, poznawać swoje wnętrze.

Film Wyrypajewa nie jest idealny. Stanowi kompilację dramatu, pseudodokumentu, kina psychologicznego i science-fiction, której finalna postać nie do końca jest zjadliwa. Wątek z Karoliną Gruszką - choć poczatkowo dość intrygujący i filozoficznie wartościowy - przekracza w pewnym momencie cienką granicę absurdu wchodząc w niebezpieczne rejony pastiszu. Za to rozmowa głównej bohaterki z amerykańskim muzykiem zjednuje widownię dobrym humorem oraz ciekawymi spostrzeżeniami na temat młodej zakonnicy i jej sposobu patrzenia na świat oraz jej znajomości tzw. prawdziwego życia.

(Źródło: kinoluna.pl)

Akcja filmu toczy się niezmiernie wolno, żeby nie powiedzieć kolokwialnie - wlecze się. A dialogi porażają swoją prostotą, by i w tym miejscu nie użyć mocniejszego określenia. I chociaż myśl przewodnia Wyrypajewa była zapewne dość głęba i istotna, to zupełnie straciła moc ze względu na teczniczne niedopracowania produkcji. Najgorsze jednak jest to, że odnoszę wrażenie, że wspomniane niedopracowania nie są wynikiem błędów przy pracy, lecz po prostu nieprzemyślanego scenariusza, niedopracowanych kwestii poszczególnych bohaterów oraz wyboru nieodpowiedniego gatunku filmowego.

"Zbawienie" można zobaczyć jeszcze jutro (czwartek, 12. listopada) na Sputniku (pokaz o 16:00 w Kinie LUNA). Dla miłośników Wyrypajewa może będzie to udany seans.

Spectre, Spectre, Spectre - wszędzie go teraz pełno! Billboardy, trailery w sieci, zwiastuny w telewizji, plakaty w kolorowych magazynach, ulotki. Czy nowy Bond jest wciągający porównywalnie do intensywności, z jaką go promowano?

(Źródło: forbes.com)

Bonda kocham całym sercem. Od zawsze! Najbardziej ze wszystkich uwielbiam go z twarzą Seana Connery'ego. Jest tam ogromna dawka męskości, dumy, siły, klasy. Nieco egoizmu i pychy. Troszkę cwaniastwa. I to jest właśnie dla mnie kwintesencja postaci agenta 007. Danielowi Craigowi zawsze było do niej stosunkowo daleko. Nie jest ani szalenie przystojny (lepszy już był Pierce Brosnan), ani wystarczająco charakterystyczny (jak m.in. Roger Moore), by idealnie odnaleźć się w tej roli. Wiem, wielu będzie go bronić do upadłego. Staram się to zrozumieć, choć przyznaję, że w moim odczuciu Craiga ratuje tylko fakt, że ostatnie perypetie wiernego agenta Jej Królewskiej Mości są po prostu inne, wyjątkowo specyficzne i dzięki temu przymykamy oko na nieporadnego Craiga.

Dlaczego nieporadnego? Brakuje mu głównie charyzmy. I to nie tylko w "Spectre". W pozostałych częściach również. Nie zrozumcie mnie źle, nie kupuję Craiga - za to kupuję nową odsłonę Bonda.

(Źródło: youtube.com)

O "Spectre" sama słyszałam już chyba wszystko: za długi, za nudny, zbyt chaotyczny, za mało efektów, przesyt efektów itp. Może jestem nieobiektywna, ba! na pewno jestem nieobiektywna, ponieważ moje zafascynowanie serią bondowską - choć do obsesji jemu daleko - jest znaczące. Ale po zakończonym seansie byłam zadowolona. Bo Sam Mendes ponownie dał widzom wszystko, czego potrzebowali idąc do kina: interesującą fabułę, wartką akcję i ciekawe postacie.

(Źródła: moviepilot.com i polskieradio.pl)

Reżyser wykonał przyzwoitą robotę. Jest twórcą, po którego dzieła chętnie sięgam (bywa, że oglądam je kilkakrotnie, co w moim przypadku uchodzi za ewenement). I tak jak przy "Skyfall", tak w odnieseniu do "Spectre", nie pozostaję bezkrytyczna. Oba filmy nie zdobyły mnie w 100%, niemniej nie potrafię ich przekreślić.

To po prostu kawał porządnego kina sensacyjnego. Nawet moja towarzyszka - Emilka z Po napisach końcowych - która zdecydowanie nie zalicza się do fanów Bonda, była usatysfakcjonowana.

(Źródło: fanpop.com)

W "Spectre" nie brakuje bowiem niczego! Nieco zawiła historia niebezpiecznej, tajnej organizacji wyjawia nam fragmenty dzieciństwa Bonda. Spotkania z różnymi kobietami pokazują jak dojrzały agent 007 trochę zmienił swoje podejście do realcji damsko-męskich. Ponadto Bond w tej części pozostaje wierny swojej odsłonie z "Casino Royal" czy "Skyfall", gdzie przejawia ludzkie cechy. Bywa zmęczony, dowcipny, zalicza wpadki, zakochuje się. Nie jest już postacią nieskazitelnie

Na dodatek mamy kilka naprawdę fajnych postaci drugoplanowych. Głównie zachwyca mnie nowe (no, już nie tak zupełnie nowe, bo objawione w "Skyafall") wcielenie Q. Poza tym nieźle spisuje się Ralph Finnes jako M (jednak nie dorównuje wspaniałej Judi Dench, która w tej roli była wręcz bezbłędna!). Za słaby punkt uznaję głównie kobiety Bonda. Bellucci jest za mało, by mogła zachwycić (choć sceny z jej udziałem są po prostu klimatyczne i wizualnie piękne, mają w sobie jakiś magnetyzm), a Seydoux nie przekonuje mnie do siebie (ani jej gra, ani postać, ani uroda).

(Źródła: mashable.com i screenrant.com)

Podsumowując, "Spectre" to spektrum sprawdzonych, dobrych elementów bondowskich. Jest wszystko to, co niezbędne, by zadowolić jego fanów i zaciekawić tych jeszcze nieprzekonanych. Nie jest to najlepsza część, ale z pewności nie zaliczymy jej do słabej. Gdyby tylko dziewczyna Bonda była ładniejsza, a sam Bond nie był tak ckliwy i romantyczny, czułabym się w pełni zachwycona :)

(Źródło: youtube.com)

Okiem Kinomaniaka

Już dosłownie za moment na ekranach rodzimych kin zagości druga odsłona komedii romantycznej, która podbiła serca wielu. Początkowo byłam wobec niej dość sceptyczna, jednak już pierwszy seans przełamał lody. Mowa oczywiście o "Listach do M.".

Spectre, Spectre, Spectre - wszędzie go teraz pełno! Billboardy, trailery w sieci, zwiastuny w telewizji, plakaty w kolorowych magazynach, ulotki. Czy nowy Bond jest wciągający porównywalnie do intensywności, z jaką go promowano?

Za co najbardziej cenisz kino europejskie oraz którego z reżyserów lubisz najbardziej? Odpowiedź uzasadnij.

Polub na Facebooku

Śledź na Instagramie

Szukaj

recent posts

Archiwum

Obserwatorzy

Czytam

Labels

Okiem Kinomaniaka

Już dosłownie za moment na ekranach rodzimych kin zagości druga odsłona komedii romantycznej, która podbiła serca wielu. Początkowo byłam wobec niej dość sceptyczna, jednak już pierwszy seans przełamał lody. Mowa oczywiście o "Listach do M.".

Spectre, Spectre, Spectre - wszędzie go teraz pełno! Billboardy, trailery w sieci, zwiastuny w telewizji, plakaty w kolorowych magazynach, ulotki. Czy nowy Bond jest wciągający porównywalnie do intensywności, z jaką go promowano?

Za co najbardziej cenisz kino europejskie oraz którego z reżyserów lubisz najbardziej? Odpowiedź uzasadnij.

Polub na Facebooku

Śledź na Instagramie

Szukaj

recent posts

Archiwum

Obserwatorzy

Subskrybuj

Czytam

Labels