Okiem Kinomaniaka: czerwca 2014

"Hasta la vista" to film, który na Filmwebie został sklasyfikowany jako melodramat, ale z pewnością nim nie jestem. Nie jest jednak ani czystej krwi dramatem, ani też stuprocentową komedią. Obraz Geoffrey’a Enthovena to raczej komediodramat poruszający tematykę życia osób niepełnosprawnych.

(Źródło: filmweb.pl)

Trójka bohaterów "Hasta la vista" jest dość nietypowa. To niedowidzący Józef, całkowicie sparaliżowany Phillip oraz poruszający się na wózku i walczący z postępującym guzem mózgu Lars. Każdy z nich, mimo uciążliwej choroby, snuje normalne marzenia. Takie same czy bardzo podobne do tych, które mają osoby zupełnie zdrowe. Chcą wyjeżdżać na wakacje, dobrze się bawić i mieć satysfakcjonującą pracę. Marzą jednak o czymś jeszcze. Pragną odwiedzić hiszpański kurort w Punta del Mar, by zawitać w tamtejszym... burdelu dla niepełnosprawnych! Panowie za punkt honoru obierają rychłą utratę dziewictwa i nic nie jest w stanie ich powstrzymać. Misternie przygotowują, mającą nastąpić z dnia na dzień, wyprawę. Wyjeżdżają w podróż życia wbrew wszystkim i wszystkiemu.

(Źródło: mmopole.pl)

Jak się okazuje nie istotny jest jednak cel ich podróży. Bo „Hasta la vista” to kino drogi. Wycieczka busem z belgijskiego miasteczka nad Morze Śródziemne jest okazją do poznania osobowości naszych bohaterów, ich dystansu do siebie i swojej choroby, do zauważenia, jak niewiele różni nas od osób borykających się z taką czy inną formą niepełnosprawności. Świetnie zagrane postacie, fantastyczne dialogi.

(Źródło: oslokino.no)

Film oglądałam ponad 2 lata temu, na Przeglądzie Lato Filmów. I doskonale pamiętam, że niektóre osoby po opuszczenia sali kinowej miały nieco zdegustowane miny i dość oburzonym tonem mówiły „co za niesmaczny film!”. Dla mnie jednak był on bardzo dobrym zakończeniem tamtego festiwalu. Ba, wciąż niezwykle ciepło o nim myślę i chętnie do niego wrócę. Bo tamtejszy humor zdecydowanie mi odpowiada, a jedna z głównych myśli filmu jest mi niezmiernie bliska: jeśli cokolwiek nas ogranicza, to przecież tylko my sami.

Ustalmy jedno – seriali jest cała masa. Ostatnie dwa dziesięciolecia to prawdziwy wysyp sitcomów! Możemy dowolnie przebierać w gatunkach (familijne, komediowe, detektywistyczne, historyczne), interesujących nas tematach (polityka, przyjaźń, prawnicza codzienność, romans, szpitalne życie) czy grających w nich naszych ulubionych aktorach. Dla jednych seriale są drabiną do sukcesu (George Clooney, Jennifer Aniston), innym otwierają nowe drzwi i podkreślają ich nieprzeciętny talent (Kevin Spacey, Matthew McConauhey). Żeby w tym zalewie seriali znaleźć tytuł, który sprosta naszym oczekiwaniom, trzeba się trochę natrudzić. Nie raz, nie dwa, sięgałam po chwalony produkt, który mimo wszystko nie przypadł mi do gustu. Przykładami mogą być choćby „Mad Men” i „The Big Bang Theory”.

Abyście nie szukali po omacku, podrzucam naprawdę ciekawy serial. Dwa sezony, sześć odcinków, a w każdym inna opowieść. O czym mowa? O „Czarnym lustrze”, które podbije serca wielu!

(Źródło: theguardian.com)

Serial polecali mi koledzy z pracy. I przyznam, że trochę zwlekałam z zapoznaniem się z nim. W końcu obejrzałam pierwszy odcinek. I dosłownie mnie zamurowało! Naprawdę pod koniec pierwszego odcinka siedziałam z otwartą buzią, nie będąc w stanie pojąć jak łatwo zmanipulować społeczeństwem i jak wielki wpływ na decyzje wysoko postawionych urzędników ma tzw. opinia publiczna.

Fabuła w każdym odcinku jest inna, ale je wszystkie łączy ogólne założenie: chęć pokazania, jak nowinki technologiczne i otaczające nas gadżety mogą wkrótce negatywnie wpłynąć na nasze życie. I będą czymś, co zamiast je ułatwiać, zniszczy jego urok, pozbywając nas tego, co intymne, ważne, ludzkie.

Kolejne odsłony „Czarnego lustra” pokazują zatrważającą rzecz: najnowsze odkrycia techniki ograniczają nas, manipulują ludźmi, podświadomie wpływają na nasz sposób myślenia. Osoby potrafiące wykorzystać nowe media czy inne świeże wynalazki są w stanie sterować całym społeczeństwem, a z niemal każdej jednostki zrobić niewolnika.

Bardzo gorąco polecam, choć od razu zaznaczam, że na pewno nie wszystkim się spodoba. Akcja nie jest wartka, nie występują w nim gorące nazwiska branży filmowej, ale całość – jak dla mnie – zasługuje na 8/10 punktów (w skali Filmwebowej „bardzo dobry”).

(Źródło: filmweb.pl)

Od soboty (21.06) ekipa Film Busters nagrywa zdjęcia do kolejnego projektu. „Dyptyk warszawski” to 30-minutowy film o mieszkańcach Warszawy, o którym pisałam już nie raz. Krótkometrażowy film fabularny został sfinansowany przez miłośników kina za pomocą platformy PolakPotrafi.pl

„Dyptyk warszawski” złożony jest z dwóch segmentów: „Zwątpienia” Michała Słomki, o trójce przyjaciół – Ani, Tomka i Igora, która przybyła do stolicy na studia i „Mniejszości” Pawła Son Ngo opowiadającej losy pary Wietnamczyków (Trang i Long), będącej częścią gangu narkotykowego.

Zdjęcia potrwają do czwartku. Specjalnie dla Was pojawiałam się pierwszego dnia na planie, gdy ekipa kręciła sceny nad Wisłą. Było pochmurno, chłodno i wietrznie, ale działali bardzo dzielnie i sprawnie. Jak wyglądała ich praca zobaczycie na zdjęciach, a poniżej wrzucam krótki wywiad z aktorami występującymi w roli Tomka i Igora.

Tomasz Włosok i Piotr Nerlewski to aktorzy segmentu „Zwątpienie” reżyserowanego przez Michała Słomkę. W „Dyptyku warszawskim” grają przyjaciół, których przyjaźń zostaje wystawiona na próbę. Na co dzień studiują w PWST w Warszawie. Jak twierdzą, scena ciągnęła ich od zawsze. Na razie możemy oglądać ich w nielicznych produkcjach telewizyjnych i filmowych („Jack Strong”, „Pierwsza miłość”, „Akcja odwołana”), ale zapowiadają, że po zakończeniu zmagań z filmami dyplomowymi, będą zdecydowanie częściej pojawiać się w różnych projektach.

Okiem Kinomaniaka: W jaki sposób trafiliście do ekipy realizującej projekt „Dyptyku warszawskiego”?

Tomasz Włosok: Wcześniej brałem udział w „Akcji odwołanej”, czyli pracy dyplomowej Michała Słomki, (który reżyseruje segment „Zwątpienie” – przyp. red.). Później Michał zaproponował mi udział w swoim kolejnym filmie – to było „Zwątpienie”, a ja – z racji tego, że z Piotrem jestem na roku – zaproponowałem mu, żebyśmy razem wzięli w nim udział. Co prawda ten projekt w pewnym momencie legł w gruzach, ale wróciliśmy do tego tematu. Teraz jest on poszerzony o ten wątek wietnamski.

Piotr Nerlewski: Z mojej strony wyglądało to w ten sposób, że faktycznie Tomek powiedział o projekcie swojego kolegi Michała Słomki. Byliśmy na pierwszym roku i zależało nam na tym, żeby zdobywać coraz więcej doświadczenia przed kamerą, więc od razu zgodziłem się. Na tyle nam się to spodobało, że teraz – po przerwie – bez zająknięcia wróciliśmy do tematu.

OK: Jakie są Wasze wrażenia po nagraniu pierwszych scen w tym nadwiślańskim krajobrazie? Pogoda Was nie oszczędzała!

TW: Kiedy dwa lata temu nagrywaliśmy tę samą scenę spotkaliśmy się z jeszcze trudniejszymi warunkami, bo padał śnieg! Dzisiaj jest chyba również przyjemnie (wiatr znad Wisły utrudniał rozstawienie sprzętu – przyp. red.).

PN: Jak widać, pogoda zawsze nam dopisuje, kiedy gramy tę scenę.

TW: Ale ona chyba właśnie jest taka brudna, błotnista, ponura. Myślę, że ta trudna pogoda fajnie się wpisze do koncepcji.

OK: Co, oprócz szkoły teatralnej i udziału w „Dyptyku warszawskim”, zajmuje Wasz czas? Gdzie i jak próbujecie szlifować swoje aktorskie umiejętności?

TW: Na razie na niewiele możemy sobie pozwolić, bo szkoła jest bardzo absorbująca. Myślę, że do takich pytań moglibyśmy wrócić za jakiś czas.

PN: Przed nami jest rok dyplomowy, więc będziemy przygotowywać dwa projekty, żeby zaliczyć szkołę. Nad nimi pracuje się dosłownie cały rok, a potem jedziemy z nimi na festiwal do Łodzi, na Przegląd Szkół Teatralnych. Dopiero później będzie więcej czasu na branie udziału w takich pozaszkolnych projektach jak „Dyptyk…”.

OK: Kino czy teatr - co Was bardziej interesuje? Oczywiście, gdyby trzeba było wybierać.

TW: Och, to jest trudne pytanie! Teatr to jednak stała praca. Może nie w większości przypadków, ale jednak łączy się z etatem, jakąś stabilizacją. Za to film jest takim rarytasem, który się czasami trafia. Wiadomo, lepiej zagrać w filmie, bo to jest wspaniałe uczucie oglądać potem coś, co tworzyło tak wielu ludzi. Nie ujmując oczywiście sztuce teatralnej!

PN: Szczególnie, że film ma znacznie większy zasięg. Ogląda go o wiele więcej osób niż sztukę teatralną. Tym bardziej, że nie każdy przecież chodzi do teatru. Dlatego właśnie film daje większe szanse zaistnienia aktorom, głównie młodym, takim jak my.

Chcecie obejrzeć naprawdę dobry dokument? Pragniecie poznać historię niesamowicie utalentowanych kobiet, które nie zrobiły wielkiej kariery? A przy tym macie ochotę posłuchać porządnej dawki wprost genialnej muzyki? Koniecznie idźcie na „O krok od sławy” – to istny hit lata!

Na wstępie słowo wyjaśnienia. To nie będzie słodka historyjka fabularna o pięknych, młodych dziewczynach, które mimo wielu przeszkód, osiągnęły swój cel. To dokument, więc mamy miejsce na łzy, rozczarowanie, smutek, złość, zazdrość i gniew. Bo takie właśnie jest życie. Morgan Neville pokazuje całe spektrum emocji, które noszą w sobie mistrzynie drugiego planu.

Bohaterki „O krok od sławy” to jednak wspaniałe kobiety. Są nie tylko niesamowicie utalentowane (dźwięki, które wydobywa z siebie Lisa Fischer sprawią, że spadną Wam kapcie!), ale również pracowite, oddane, systematyczne i pokorne. Nie ma w nich ani krzty zadufania czy pychy. Wszystko co robią, czynią z pasji. Chcą być sławne, doceniane, zauważone, ale nie kosztem czyjejś krzywdy albo zaprzedania swoich wartości. Nie zamierzają podkładać „świń” innym piosenkarzom czy podlizywać się wpływowym ludziom. Są sobą i takie pragną pozostać do końca. Bez względu na to, gdzie taka taktyka ich zaprowadzi.

(Źródło: film.interia.pl)

Zbiór wywiadów pokazuje nam bezimienne gwiazdy muzyki. Gwiazdy największego kalibru. Nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, że znamy ich głosy, ich partie w naszych ulubionych kawałkach, a nie kojarzymy twarzy czy nazwisk. Darlene Love, Claudia Lennear, Lisa Fischer, Judith Hill czy Merry Clayton – to wspaniałe piosenkarki, których brzmienia nie są nam obce! Niektóre tworzą do dziś, inne są prekursorkami chórków, jakie występują u współczesnych artystów.

To ci artyści – Mike Jagger, Sting, Bruce Springsteen, Stevie Wonder – wychwalają je. I nie jest to zwykłe „słodzenie”, nie ma w tych fałszu. Widać, że zdają sobie sprawę, iż trafili na niezwykłe piosenkarki, którym – z różnych względów – nie było dane zrobić solowej kariery. Jedne miały na utrzymaniu rodziny, inne nie goniły szaleńczo za producentami, jeszcze inne wydały płyty, które po prostu się nie sprzedawały. W ich oczach wciąż widać jednak wielką miłość do muzyki i chęć tworzenia.

(Źródło: vimeo.com)

Osobiście odbieram ten dokument także w kategorii pozamuzycznej. Bo choć głównie to losy wielkich piosenkarek, które są nieznane dla świata, istny hołd dla wszystkich artystów muzyki lat. 60., 70. i 80., to gdzieś tam głęboko odczytuję „O krok od sławy” jeszcze jako przesłanie do nas wszystkich. Przesłanie, by robić w życiu to, co się kocha. Bez względu na to, jak dużo osób docenia nasz talent i zaangażowanie. Bez względu na to, czy pasja przynosi nam miliony i światowy rozgłos. Warto pozostać wiernym sobie, swoim ideałom i nie porzucać marzeń. Czasem – jak pokazują losy Darlene Love – przez dziesięciolecia można na pozór bez skutku tworzyć i w pewnej chwili, zupełnie nieoczekiwanie, kiedy już właściwie poddaliśmy się walkowerem, z ogromną siłą odżywa nadzieja i mamy odwagę jeszcze raz podążyć za marzeniami.

(Źródło: filmweb.pl)

Ok, przyznam się bez bicia – lubię Liama Neesona. Po prostu. Większość filmów, w których do tej pory go oglądałam, jest całkiem w porządku. Poza tym – jakkolwiek dziwnie to zabrzmi – lubię jego sposób mówienia [barwa głosu, wyspiarski akcent i te sprawy ;)]. Z tego też powodu zdecydowałam się sięgnąć po „Non stop” Jaume'a Collet-Serra. Z wcześniejszych produkcji reżysera widziałam tylko „Tożsamość”, którą uważam za naprawdę udaną. „Sierota” i „Dom woskowych figur” to nie moje klimaty, więc na pewno ich nie obejrzę J

(Źródło: stopklatka.pl)

Jeśli chodzi o fabułę „Non stop”, moim zdaniem jest zbliżona do „Planu lotu” z Jodie Foster (nie lubię tej pani, dlatego tamten seans był dla mnie prawdziwym wyzwaniem!). Podczas lotu, główny bohater, mierzy się z istnym koszmarem. W przypadku postaci granej przez Foster było to tajemnicze zniknięcie jej córeczki, zaś w odniesieniu do Billa – bohatera granego przez Neesona, chodzi o nieco nietypowy atak terrorystów.

Bill, agent federalny amerykańskich linii powietrznych, w trakcie jednego z lotów otrzymuje SMSa z nieznanego numeru. Kontaktuje się z nim anonimowy pasażer tego samego lotu. Grozi, że co 20 minut będzie zabijał jedną osobę, do momentu otrzymania 150 milionów dolarów na podany numer konta. Zgłoszenie sprawy do wyższych organów nie przynosi rezultatu. Jak się szybko okazuje przestępcom nie zależy na pieniądzach. Chcą upokorzyć i unicestwić głównego bohatera. Nie wiadomo jednak kim są, dlaczego atakują Billa ani jaki jest ich prawdziwy cel zamachu.

(Źródło: youtube.com)

Jak zapewne się domyślacie, w trakcie 1,5-godzinnego seansu, mamy do czynienia z klasycznym kinem sensacyjnym. Jest krew, pot i łzy. Całość ogląda się dość przyzwoicie, choć niewątpliwie nie jest to kino - nomen omen - najwyższych lotów ;) Niezła opcja na leniwy, piątkowy wieczór. Nic więcej. Na pewno nie wrócę do niego. Z pewnością wypadł gorzej niż inne produkcje z Neesonem w roli głównej (np. seria „Uprowadzona”). Klasyfikuję go też niżej od wspomnianego już „Planu lotu”. W skali szkolnej - trójka.

Nowy film Setha McFarlane’a jest znacznie lepszy niż mierny „Ted”. I chwała za to, bo inaczej czekałyby mnie 2 godziny udręki. Bywa przaśnie, ale w zdecydowanej większości jest po prostu zabawnie. Ot, ciekawa propozycja na wiosenny wypad do kina.

Świetny jest już sam pomysł stworzenia komedii na bazie westernu. Przyznam szczerze, że na tę produkcję czekałam od stycznia. No dobrze, nie odliczałam dni jak typowy bohater-więzień, nie oglądałam regularnie trailerów, ale po obejrzeniu zwiastuna postanowiłam „Na pewno pójdę na ten film!”. Tak też zrobiłam ;)

Na szczęście, oprócz ciekawej koncepcji na parodii westernu, liczne (!!!) gagi, żarty sytuacyjne i potyczki słowne są na równie dobrym poziomie. Choć dość prymitywnych dowcipów też nie brakuje. Całość nie jest może komediowymi wyżynami, ale zdecydowana większość widzów wyjdzie z kina uradowana. Przecież nie każdy seans musi kończyć się głęboką rozminą czy też prowokować do burzliwej, intelektualnej dysputy. Trochę luzu czasami się przydaje :)

(Źródło: filmweb.pl)

Film opowiada historię Alberta, zahukanego, tchórzliwego hodowcy owiec z małej mieściny na Dzikim Zachodzie. Nasz bohater jest nie tylko wyjątkowo nieudolnym farmerem, ale również dość pechowym człowiekiem. Co i raz wpada w tarapaty. Kiedy poznajemy Alberta, po raz kolejny, wykręca się od udziału w tradycyjnej strzelaninie (będącej najpopularniejszą - o ile nie jedyną - formą rozwiązywania wszelkich sporów) i zostaje porzucony przez swoją dziewczynę. Chłopak wpada w depresję. Postanawia nawet uciec z miasta, gdy niespodziewanie poznaje tajemniczą, piękną nieznajomą, która dopiero przed momentem zawitała do miasta. Ich przyjaźń kwitnie: nieznajoma o imieniu Anna dodaje Albertowi otuchy i pewności siebie, uczy strzelania z rewolwerów, pomaga w odzyskaniu ukochanej. Niestety zupełnie nieoczekiwania do miasteczka trafia również mąż kobiety - najgroźniejszy bandzior na całym Dzikim Zachodzie...

(Źródło: interia.pl)

Jak widzicie fabuła jest dość interesująca. Dla osób choć trochę znających parodiowany gatunek przewidziano kilka perełek - chociażby w formie liter otwierających seans, które idealnie odzwierciedlają (font, rozmiar, cieniowanie) te z filmów lat 50-60 czy też w postaci nazwiska czarnego charakteru - Clinch Leatherwood, sugerującego Clinta Eastwooda, który dzięki westernom zrobił zawrotną karierę w Hollywood.

(Źródło: interia.pl)

Moją uwagę zwróciła także muzyka. Była wspaniała! Nie należę do wielkich fanów westernów.Widziałam kilkanaście tytułów: lepszych i gorszych, ale ścieżki dźwiękowe zwykle są naprawdę udane. Tym razem nie mogło być inaczej! :)

Podsumowując, "Milion sposobów jak zginąć na Zachodzie" to udana parodia gatunku, w którym przed laty królował m.in. John Wayne. Jest zabawnie, lekko i przyjemnie. Jestem w stanie wybaczyć nawet kilka prostackich gagów, dając Sethowi McFarlane’owi rozgrzeszenie za ich wprowadzenie ;)

W związku ze spotkaniem #blogerzyfilmowipoznajmysie, Against Gravity zaproponowało pokazanie nam jednej ze swoich nowości. Film pt. „Wilgotne miejsca” był wcześniej prezentowany na kilku festiwalach, a na krakowskim Off Plus Camera zdobył nawet Nagrodę Publiczności [zaś odtwórczynię głównej roli – Carlę Juri, uhonorowano Wyróżnieniem Specjalnym].

Obraz jest kontrowersyjny. To pewne! Nastoletnia Helen nie może pogodzić się z rozwodem rodziców. Nie potrafi zaakceptować nowej rzeczywistości: częstych przeprowadzek, nowych partnerów rodziców. Nietypowa jest jednak forma jej młodzieńczego buntu. Zwykle mamy do czynienia z klasycznym ignorowaniem szkolnego obowiązku, wpadaniem w złe towarzystwo, sięganiem po różnego rodzaju używki czy też wpadaniem w konflikt z prawem. Helen jest pod tym względem niesamowicie oryginalna. Jej odskocznią jest… seks! Co ciekawe, to nie tylko liczne kontakty seksualne z przypadkowymi partnerami. To także intrygujące sposoby masturbacji, jak i ogólnie dość swobodne podejście do tematu seksu.

(Źródło: interia.pl)

To, co wyróżnia Helen, i dobitnie zapada w pamięć widza, to jej lekceważący stosunek do higieny. Dziewczyna – na przekór matce – całkowicie gardzi jakąkolwiek formą czystości. Bez skrępowania korzysta z publicznych toalet, nie kąpie się regularnie, nie dba o zmianę bielizny. Kilka scen jest tak ohydnych, że nie sposób utrzymać wzrok na ekranie. Czegoś takiego jeszcze nigdy nie widziałam!

(Źródło: interia.pl)

Dla wielu „Wilgotne miejsca” będą filmem o rozwydrzonej nastolatce, która lubi się zabawić i nie dba o konwenanse. Dla innych to obraz, który miał zaszokować mnóstwem obleśnych ujęć. Jednak w moim odczuciu produkcja Davida Wnendta jest opowieścią o zagubionej dziewczynie, która nie potrafi stawić czoła nowym problemom pojawiającym się w jej życiu. To historia o tym, jak brak miłości, zrozumienia i wsparcia najbliższych, zabija w nas pewną wrażliwość i sprawia, że uzbrajamy się w „kolce”. W przypadku Helen tymi „kolcami” są głównie: posunięta do granic możliwości bezpośredniość oraz pozorny brak przywiązania do kogokolwiek/czegokolwiek. Ona w ogóle nie mówi o swoich uczuciach. Żeby dostrzec emocje, które kryje gdzieś głęboko, trzeba chcieć i umieć zobaczyć je w jej gestach, spojrzeniach. A tego niestety nie chcą podjąć się nawet jej najbliżsi…

(Źródło: filmweb.pl)

„Wilgotne miejsca” to ciekawa ekranizacja książki o tym samym tytule. Prowokacyjna bohaterka, mimo wielu swoich dziwactw, naprawdę da się lubić.

Okiem Kinomaniaka

Od soboty (21.06) ekipa Film Busters nagrywa zdjęcia do kolejnego projektu. „Dyptyk warszawski” to 30-minutowy film o mieszkańcach Warszawy, o którym pisałam już nie raz. Krótkometrażowy film fabularny został sfinansowany przez miłośników kina za pomocą platformy PolakPotrafi.pl

Polub na Facebooku

Śledź na Instagramie

Szukaj

recent posts

Archiwum

Obserwatorzy

Czytam

Labels

Okiem Kinomaniaka

Od soboty (21.06) ekipa Film Busters nagrywa zdjęcia do kolejnego projektu. „Dyptyk warszawski” to 30-minutowy film o mieszkańcach Warszawy, o którym pisałam już nie raz. Krótkometrażowy film fabularny został sfinansowany przez miłośników kina za pomocą platformy PolakPotrafi.pl

Polub na Facebooku

Śledź na Instagramie

Szukaj

recent posts

Archiwum

Obserwatorzy

Subskrybuj

Czytam

Labels