Okiem Kinomaniaka: stycznia 2019

Podróż, w którą zabiera nas Peter Farrelly będziemy z nostalgią wspinać bardzo długo. Jego "Green Book", robiący furorę na wielu festiwalowych eventach, to klasyczne kino drogi, w którym nieistotny jest cel wędrówki, ale sam fakt podróżowania, wpływający na zmianę postaw głównych bohaterów. A ci w filmie są wprost fenomenalni!

(Źródło: moviebabblesreviews.com)

Tony (Viggo Mortensen) pochodzi z włoskiej rodziny. Mieszka na Bronxie, gdzie pracuje jako ochroniarz w nocnym klubie. Zajmuje się selekcją przy wejściu, bezpieczeństwem wewnątrz budynku i rozwiązywaniem wszelkich konfliktów. Nie boi się używania siły fizycznej. W końcu za to mu płacą. Kiedy lokal zostaje zamknięty na czas remontu, mężczyzna rozgląda się za nowym zajęciem. Tymczasowe zatrudnienie dostaje u tajemniczego pianisty doktora Shirley'a (Mahershala Ali), z którym ma wyruszyć w dwumiesięczną trasę koncertową po Głębokim Południu. Dla obu będzie to jedna z najważniejszych podróży ich życia.

(Źródło: youtube.com)

"Green Book" to przede wszystkim film rasizmie. O tym, jak wyglądały realia lat 60. O tym, że kolor skóry definiował to kim możesz zostać, do którego baru pozwolą Ci wejść czy w którym sklepie możesz zrobić zakupy. Ale to również obraz o tym, że każdy z nas jest inny, a segregacja po kolorze skóry jest tak samo bezsensowna jak np. po kształcie nosa czy kolorze oczu. Tony i dr Shirley są kompletnie różni. Wzrastali w odmiennych środowiskach, mają inne talenty, co innego uznają za sukces czy porażkę. Ale łączy ich jedno: oba pragną szacunku. Chcą być godnie traktowani. Wspólna podróż przez Głębokie Południe Stanów Zjednoczonych otwiera im oczy na wszelkie przejawy dyskryminacji. Tony uświadamia sobie jak nieludzkie jest ocenianie innych na podstawie koloru skóry i jak wprowadzenie odrobiny ogłady w swoim zachowaniu może zmienić człowieka. Dr Shirley za to zyskuje odwagę, by naprawdę być sobą i zawalczyć o to, by ci, którzy doceniają jego ogromny talent naprawdę traktowali go jak równego sobie.

(Źródła: moviebabblesreviews.com i filmthreat.com)

Największym komplementem dla twórców "Green Book" możemy chyba uznać to, że seans mija nam niepostrzeżenie. To jak z lekturą rewelacyjnej książki: zaczynamy czytać i zanim się obejrzymy, przeczytamy całą z wypiekami na twarzy nie zdając sobie sprawy, że minęło kilka godzin. Bo choć nowość Farrelly'ego trwa ponad 2 godziny, to absolutnie nie wiemy kiedy ten czas płynie. Moglibyśmy jeszcze dłużej siedzieć w kinie i podążać za bohaterami, którzy momentalnie zdobyli naszą sympatię.

To niesamowite, że reżyser z - mówiąc dość delikatnie - raczej niezbyt błyskotliwym dorobkiem ("Bez smyczy", "Dziewczyna moich koszmarów") stworzył obraz wręcz wyśmienity. Mocną stroną jest bardzo dobry scenariusz. Opowieść o rodzącej się przyjaźni Tony'ego z doktorem Shirley idealnie wyważono. Mamy dobrze skrojony dramat z kilkoma kluczowymi zdarzeniami, jakie zachodzą między głównymi bohaterami oraz sporą dawką lekkiego humoru. W ten sposób widz ma wrażenie, że ogląda dość przyjemne dzieło, które jednak w dużej mierze ma nas wzruszyć, ale i czegoś nauczyć.

(Źródła: moviebabblesreviews.com i filmthreat.com)

Lars von Trier słynie z tworzenia kina specyficznego. Mocno specyficznego. Jego filmu są szokujące, nietypowe, obrazoburcze. Podobnie jest z "Domem, który zbudował Jack". Fani reżysera nie będą więc chyba zawiedzeni.

(Źródło: youtube.com)

Przyznaję bez bicie, z Larsem mi nie po drodze. Seans "Przełamując fale" przerwałam jakoś na początku, "Nimfomanka" mnie bardzo rozczarowała, więc po nic innego nie sięgałam. Ale chciałam dać szansę temu duńskiemu twórcy, którego rzesza kinomaniaków kocha.

"Dom, który zbudował Jack" to mieszanka gatunkowa. Trochę dramat, trochę thriller z elementami czarnego humoru. W retrospekcyjnych ujęciach poznajemy psychikę małego Jacka, który już wtedy miał skłonności sadystyczne. Z biegiem czasu ewoluował on, wraz z totalnym brakiem empatii, i przerodził się z coś większego, odkrywając w bohaterze przeogromną naturę mordercy. Jack zabija głównie kobiety, które podświadomie uznaje ze głupsze i bardziej naiwne. Łapie ofiarę, po czym dość długo bawi się nią, by na końcu zabić. Ale na zabójstwie nie kończy się jego dzieło. Każde ciało przewozi do chłodni, w której dokonuje przeróżnych eksperymentów. Robi rzeczy tak dziwaczne, że czasem śmieszą one widza, częściej jednak przerażają.

(Źródło: youtube.com)

Film podzielono na sekwencje, dzięki którym poznajemy postać Jacka. I o ile dwie pierwsze części bardzo mi się podobały, bo wypełniał je w dużej mierze czarny humor, to im dalej rozwijała się akcja, tym częściej miałam ochotę przerwać seans. Wraz z rozwojem fabuły Jack staje się bowiem coraz bardziej okrutny. Czerpie większą przyjemność z coraz paskudniejszych morderstw. Z tego, że przysparza ofierze nie tylko bólu, ale i strachu. Jako że nie jestem miłośniczką horrorów, przeżywa brutalne sceny w filmach, to ledwo dotrwałam do napisów końcowych. Po obejrzeniu 5 historii z życia głównego bohatera, część z epilogiem uważam za zbyt długą i pogmatwaną.

"Dom, który zbudował Jack" pełen jest różnych nawiązań i ukrytych znaczeń. Jack w czerwonym szlafroku przywodzi na myśl wilka, który zjadł babcię i Czerwonego Kapturka, za którego się przebrał, by oszukać myśliwego. Wiele, naprawdę wiele z tych kodów, nie zostało przeze mnie jeszcze rozszyfrowanych. Sądzę, że większość z nich nigdy nie znajdzie wyjaśnienia, bo też taki jest von Trier - pozwala widzowi mieć swoją wersję, swoją interpretację produkcji.

Myślę, że ci, którzy cenią twórczość duńskiego reżysera, będą dobrze się bawić. Tym, którzy do tej pory byli sceptyczni radzę na spokojnie przeanalizować, czy na pewno chcą zrobić podejście do dzieła von Triera. Zapewniam, że aktorsko jest bardzo dobry, ale i brutalny, pełny artystycznego zadęcia i pychy, jak również obrazoburczy. Bo jak inaczej nazwać obraz, w którym reżyser ikonami nazywa Stalina i Hitlera? Widząc taką scenę wiemy już, czego można się spodziewać po filmie. Wszystkiego!

(Źródła: fdb.pl, rmf.fm i filmweb.pl)

Pierwszy tegoroczny seans kinowy nie był najłatwiejszy. "Mój piękny syn" to aktorsko fenomenalny dramat o walce z uzależnieniem. Walce, którą toczy cała rodzina, a w szczególności ojciec tak bardzo zżyty ze swym pierworodnym. Jest między nimi, w tej trudnej sytuacji, dużo smutku, żalu, wzajemnych pretensji. Ale i sporo ciepła, miłości oraz bardziej i mniej udanych prób zrozumienia. Nowość Felixa Van Groeningena to naprawdę dobry wybór na filmowy początek roku.

(Źródło: wyborcza.pl)

David (Steve Carell) jest przykładnym ojcem. Spędza sporo czasu w domu, aktywnie uczestniczy w wychowaniu swoich dzieci. Gdy odkrywa, że jego najstarszy syn, Nic, ma problemy, zaczyna drążyć temat. Szybko orientuje się, że źródłem nieszczęść jest depresja nastolatka. Dużo czasu spędza samotnie, słucha melancholijnych piosenek, często sięga po znaczne ilości alkoholu i trawkę. Do rzekomo niewinnych jointów dołączają mocniejsze narkotyki, które bohater przyjmuje w ilościach zdecydowanie nie tylko eksperymentacyjnych. Problem narasta, a Nic zdaje się nie dostrzegać jego wielkości. Tak zaczyna się niełatwa batalia o zdrowie i życie Nica, którą chłopak toczy z niestrudzonym ojcem.

(Źródło: youtube.com)

W roli pogrążonego w nałogu nastolatka widzimy Timothée Chalameta, który ponownie jest rewelacyjny! Chłopak ewidentnie ma swoje pięć minut. Dostaje świetne propozycje i bezbłędnie je wykorzystuje. Jest przekonujący, fenomenalnie radzi sobie z wchodzeniem w dość skomplikowane postacie szargane różnymi emocjami. Nie ma tu cienia fałszu czy przerysowania.

Genialny w roli zatroskanego ojca jest Steve Carell. To właśnie z jego perspektywy opowiadana jest historia Nica. Reżyser skupił się bowiem nie na pogrążaniu się w narkomanii głównego bohatera czy samej jego walce z nałogiem, ale na miłości ojca do syna. Miłość ta ma spowodować pójście na odwyk, zejście z drogi prowadzącej do upadku. To film o tych wszystkich trudnych uczuciach pojawiających się u najbliższych osoby uzależnionej: smutku, złości, żalu, gniewie, rozczarowaniu, ale i nadziei. I chyba właśnie ze względu na te wszystkie stany emocjonalne tak wyraźnie widoczne u bohaterów, widz dość mocno przeżywa cały seans.