Okiem Kinomaniaka: lutego 2015

Rok 2015 nie będzie dla Susanne Bier rokiem straconym. Ani złym. Nawet po premierze niezbyt udanej "Sereny" reżyserka może być pewna, że zostanie dobrze zapamiętana. Ba, nawet bardzo dobrze! Dlaczego? Ponieważ stworzyła film mądry, intrygujący, trzymający w napięciu i nieco nieprzewidywalny. Mowa o duńskim dramacie pt. "Druga szansa", który polską premierę będzie miał pod koniec lutego.

(Źródło: nordiskfilm.dk)

Życie Andreasa (Nikolaj Coster-Waldau) wygląda na idealne. Pracuje jako policjant, pełniąc służbę u boku przyjaciela Simona. Ma wielki dom z ogrodem, piękną i kochającą żonę Anne (Maria Bonnevie) oraz nowo narodzonego synka Alexandra. Wydawałoby się - błogostan. Tym bardziej, że jego życie mocno kontrastuje z rzeczywistością Tristana (Nikolaj Lie Kaas) - przestępcy, na którego po raz kolejny trafia podczas rutynowej interwencji. Tristan żyje w barłogu, w niewielkim, mocno zniszczonym mieszkanku wraz ze swoją konkubiną Sanne (May Andersen) i ich synkiem Sofusem. Rodzina nie ma dla niego żadnej wartości: bije swoją kobietę, znęca się psychicznie nad dzieckiem, zażywa narkotyki i wciąż łamie prawo.

(Źródło: youtube.com)

Obraz zamkniętego w szafie dziecka - głodnego, brudnego, płaczącego, bardzo silnie zapada Andreasowi w pamięć. Zwłaszcza, że niemowlak jest mniej więcej w wieku jego syna. Bohater robi wszystko, żeby pomóc dziecku. Próbuje wyciągnąć rękę także do jego matki. Bezskutecznie. Niedługo potem okazuje się, że - stojąc w obliczu wielkiej, rodzinnej tragedii - Andreasa cechuje nie tylko empatia... I podejmuje odważne decyzje. Pytanie tylko, czy słuszne.

(Źródło: youtube.com)

W "Drugiej szansie" Bier dotyka kilku trudnych tematów. Nie boi się zagłębienia w problemy rodzinne, mówienia o poporodowych przeżyciach kobiet oraz męskiej wrażliwości. To ostatnie zagadnienie szczególnie mnie urzekło. Bowiem w postaci Andreasa widać niezwykłą czułość i zaangażowanie w życie rodzinne. On chce być prawdziwym ojcem! W każdej sytuacji stara się sprostać temu zadaniu. Bierze na siebie pełnię odpowiedzialności za wszystkie słowa i czyny, chociaż - jak później zobaczymy - nie będzie to takie proste.
Ciekawie udało się to zagrać Nikolajowi Costerowi-Waldau. W czasie seansu wierzymy, że to on jest Andreasem. Na początku miałam obawy, czy jego ładna buzia nie przyćmi charakteru postaci, czy będzie w stanie zerwać z przyklejaną mu etykietką "przystojniaka" i wcielić się w rolę świeżo upieczonego ojca przygniecionego nieprzewidzianymi trudami życia. Już po kilkunastu minutach mogłam stwierdzić: Dał radę!

(Źródło: stopklatka.pl)

Jednak nie nastawiajcie się, że film ten będzie pochwałą poczynań głównego bohatera. Reżyserka co prawda nie stawia jednoznacznych opinii, nie ocenia, ale pokazuje, że nasze postępowanie zawsze - bez względu na okoliczności i nasze intencje - pociąga za sobą nieuniknione konsekwencje. Czasami rezultaty działań są nadzwyczaj dobre, pomyślne, innym razem musimy wypić piwo, którego sami sobie nawarzyliśmy.

Andreas jest więc postacią, która musi zmierzyć się ze skutkami tego, co zrobiła. I wtedy znowu pojawia się pytanie, czy tzw. dobry człowiek, uczciwy obywatel może więcej, czy mając dobre intencje jestem usprawiedliwiona z łamania prawa, czy działanie w imię mniejszego zła upoważnia do przekroczenia pewnej moralnej granicy, która dla innych byłaby nieprzekraczalna i bezwzględnie zła.

(Źródło: dfi.dk i nosferadio.dk)

"Druga szansa" to film, o którym się nie zapomina. Ani po opuszczeniu sali kinowej, ani nawet kilkanaście dni/tygodni po seansie. Losy głównego bohatera, które tak silnie, intensywnie przeżywamy razem z nim podczas projekcji, nie są w stanie ulecieć szybko z naszej głowy. Wracamy do nich, rozmawiamy, analizujemy, oceniamy.

Susanne Bier udało się stworzyć obraz - mam nadzieję ponadczasowy, który w subtelny sposób mówi o wadze naszych życiowych decyzji, sensie czy też bezsensie kierowania się zasadą "mniejszego zła" oraz prawdziwej stronie męskiej wrażliwości. Cieszę się, że miałam okazję zobaczyć go na długo przed polską premierą, na poznańskiej edycji Ogólnopolskiego Spotkania Blogerów Filmowych, dzięki uprzejmości Hagi Film. I powiem więcej: z chęcią obejrzę go ponownie!

(Źródło: t.zamo.ca)

Po krótki metraż sięgam dosyć rzadko. I mam z tego powodu spore wyrzuty. Bo tak amatorskie, jak i profesjonalne produkcje tworzone w niepełnym metrażu bywają co najmniej tak samo dobre i warte obejrzenia, co te kręcone w pełnym. W tym roku okazja do nadrobienia kilku tytułów była wprost idealna - nominacja do Oskara to coś, obok czego prawdziwy kinoman rzadko kiedy może przejść obojętnie. Co udało mi się obejrzeć?

(Źródło: indiewire.com)

W ostatnich dniach zobaczyłam przede wszystkim "Naszą klątwę” Tomasza Śliwińskiego. Reżyser udokumentował kawałek swojego życia rodzinnego. Sportretował codzienność swoją i swojej żony w obliczu trudnej i nieuleczanej choroby genetycznej ich synka Leosia. Chłopiec cierpi na CCHC, co oznacza, że w czasie snu jego serce przestaje pracować. Rodzice otaczają go nieustanną opieką, ponieważ nigdy nie wiadomo, co może się stać dziecku.

(Źródło: leoblog.pl)

Film może nie jest technicznie idealny. Może nie każdy kadr został dopracowany, a część dialogów niekoniecznie przekonuje czy nadaje się do wykorzystania w produkcji. Niemniej ogromny ładunek emocjonalny przekazywany za pomocą sugestywnego obrazu sprawia, że całość bardzo mnie porusza. Śliwiński próbuje bez upiększania zobrazować „szara rzeczywistość”, z którą musi zmagać się wraz z żoną.

Odczuwamy więc emocje, które siedzą w bohaterach: rozczarowanie, załamanie, rozżalenie, pretensje, bezradność, poczucie niesprawiedliwości, strach. Ale i troskliwość, miłość, wzajemne wsparcie i radość. Ponieważ na przekór wszystkiemu, wbrew ograniczeniom i trudom związanym z chorobą dziecka, starają się żyć normalnie.

Nie jestem pewna, czy film ma realne szanse na zwycięstwo (niestety nie widziałam jeszcze "Joanny", a tym bardziej pozostałych nominowanych produkcji), ale niezmiernie cieszy mnie nominacja do Oskara. I mimo hejtu, jaki zalągł się w sieci (np. forum Filmwebu), gdzie reżyserowi zarzuca się manipulację czy chęć zrobienia kariery dzięki chorobie dziecka i ludzkiej empatii, szczerze mu kibicuję.

(Źródło: wyborcza.pl)

Zupełnie innym obrazem jest brytyjski dramat pt. „Rozmowa” (The Phone Call) w reżyserii Mata Kirkby'ego. To niezwykle subtelny film o samotności i wielkiej miłości zarazem. Bohaterami są nijako dwie pary: staruszek cierpiący z powodu śmierci ukochanej żony oraz nieśmiali kochankowie, zauroczeni sobą, choć obawiający się wyznać otwarcie swoje uczucia.

(Źródło: thephonecallfilm.com)

Z ekranu bije prostota. Mamy delikatne kadry, ciekawą grę światłem, świetną Sally Hawkins w roli głównej oraz ciepły głos starszego pana (bezbłędny Jim Broadbent).

Szczególnie wzruszył mnie finał losów pary staruszków. Reżyser postawił na uroczą metaforę, która - co rzadko się zdarza - doprowadziła mnie do łez! "Rozmowa", chociaż ma w sobie pewne bolesne przesłanie, jakiś smutny ładunek emocjonalny, daje nadzieję!

Obie produkcje są z gatunku kina delikatnego, subtelnego, intymnego. Obie działają na emocje w najwyższym stopniu i mówią o najważniejszych wartościach, o tym, co w życiu najistotniejsze. Jednak to brytyjski kandydat do Oskara w kategorii krótkometrażowych filmów aktorskich bardziej mnie przekonał i wydaje się mieć większe szanse na zwycięstwo*.

(Źródło: thephonecallfilm.com)

*Tekst powstał w czwartek (19.02), stąd wątki oskarowe opisane w czasie przyszłym :)

Nudny, a może wciągający? Monotonny czy jednak emocjonujący? Opinii o „Boyhoodzie” Richarda Linklatera jest mnóstwo, a każda bez problemu znajduje swoje idealne przeciwieństwo. Bo jedni pokochali ten film całym sercem, podczas gdy inni ledwo dotrwali do napisów końcowych. Jak mi upłynął 3-godzinny (sic!) seans?

(Źródło: dad-camp.com)

O dziwo, wyśmienicie! Nie przepadam za długimi filmami. Po prostu, jestem zwolenniczką około 90-minutowych historii. Zwykle (podkreślam: zwykle!), jeżeli reżyser nie jest w stanie w ciągu 1,5 godziny przekazać swoich najważniejszych myśli, fabuła się rozwleka, przesłanie produkcji niknie wśród przydługich dialogów, a ja opuszczam salę kinową bez wielkiego entuzjazmu. Oczywiście są wyjątki. Nawet cała masa wyjątków. „Misja”, "Cinema paradiso", "Pogorzelisko", „Ojciec chrzestny”, "Przypadek", "Lista Schindlera”, lecz zdecydowana większość obrazów (czy to dramatycznych, czy komediowych, europejskich czy hollywoodzkich) powinna – w moim odczuciu – być bardziej skondensowana.

W przypadku „Boyhooda” nie miałam jednak poczucia fabularnego rozmycia, jakiegoś chaosu albo braku pomysłu na wypełnienie kolejnych minut seansu. Dramat ten – pomimo przyjęcia konwencji sfabularyzowanego dokumentu – jest po prostu ciekawy. Pokazuje zwykle, proste życie, codzienne czynności, raczej bez spektakularnych zawirowań (no, jest taka jedna scena), ale wciąga! I to sprawia, że dla mnie jest w jakiś sposób magiczny.

(Źródła: boyhoodmovie.tumblr.com i athenacinema.com)

I trudno jednoznacznie opisać tę magię. Nie sposób ją sprecyzować. Urzeka zbitka scen z życia pewnej rodziny. Portret dorastania człowieka. Bo jesteśmy świadkami jak w filmie dorastają nie tylko dzieci – Mason (Ellar Coltrane) i Samatha (Lorelei Linklater), ale również ich rodzice – Tata (Ethan Hawke) i Mama (Patricia Arquette). Nasi bohaterowie się zmieniają. I to nie tylko fizycznie. Zmienia się ich stosunek do siebie samych, do rodziny i świata. Widać jak dojrzewają do swoich ról (Hawke jako zaangażowany, świadomy ojciec, stabilny emocjonalnie; Arquette jako troskliwa matka oddająca całe swoje serce dzieciom, dzieci dążące do niezależności, do wyrwania się z rodzinnego gniazda i skosztowania prawdziwego życia).

Do tego refleksyjnego pokazania ludzkiego przemijania, którym przecież jest życie, Linklater podszedł bardzo ostrożnie i głęboko. Niemal każdym kadrem sukcesywnie zatapia nas w klimacie filmu. W jego delikatności, pozornej powierzchowności i nijakości. Zdjęcia i muzyka intensyfikują przeżycia bohaterów, ale i emocje towarzyszące nam podczas seansu. W scenach radosnych, rodzinnych przygód docierają do nas pogodne kawałki pop adekwatne do tamtego okresu. Przez ten zabieg mamy okazję poczuć się trochę członkami tej rodziny. A przynajmniej przyjaciółmi domu.

(Źródła: denofgeeks.us i observer.com)

Ponadto kilka scen wręcz miażdży! Scena w samochodzie, kiedy Tata jedzie z Masonem na męski wypad na łonie natury pokazuje jak głęboka i zarazem intymna może być relacja ojciec-syn. Dostrzegamy, że w tym momencie nasz bohater (Ethan Hawke) naprawdę dorósł do ojcostwa. Jest takim prawdziwym 'real dad hero'.

Drugą, chyba nawet mocniejszą, sceną jest rozmowa Matki z Masonem tuż przed przeprowadzką do college'u. Początkowo kobieta jest rzeczowa, opanowana, dzielna. Momentalne jednak górę biorą silne emocje, na skutek których wybucha płaczem. Jednym tchem podsumowuje swoje życie, wylicza najważniejsze etapy, najistotniejsze chwile. Ślub, pierwsze dziecko, drugie dziecko, rozstanie, studia, pracę itp. Powiedzielibyśmy: norma. I w tej chwili z ust bohaterki padają ekstremalnie ważne słowa: "Oczekiwałam czegoś więcej!".

Właśnie dlatego z tej krótkiej sceny płynie ważna myśl. To, co dzieje się między "wielkimi zdarzeniami" z naszego życia, to jest prawdziwym życiem. Ważne momenty, radosne sytuacje, zawodowe sukcesy, sromotne porażki, załamania - to się wydarza. Ale życie stanowi zbiór setek tysięcy tzw. szarych dni. Typowych poniedziałków, w których nie chce nam się iść do pracy, zwykłych czwartków, w które planujemy weekendowe poczynania, normalnych sobót i niedziel, w które próbujemy uatrakcyjnić nasze życie. Nie możemy olewać codzienności, a potem mieć pretensje, że życie przeleciało nam przez palce, że zmarnowaliśmy 3, 5, 15, 50 lat. Chociaż postać Matki nie jest przegrana, to w tej scenie czuć w jej głosie pomieszanie bólu, rozżalenia, smutku. To swoisty wyrzut z jednej strony na nasze przemijanie, z drugiej na matczyne poświęcenie, które w końcu i tak spotyka się z pewnym osamotnieniem, kiedy dzieci opuszczają rodzinny dom.

(Źródło: moargeek.com)

"Szukam prawdziwych relacji, ludzi z krwi i kości,
nie tylko profili"

"Boyhood" to nie tylko spojrzenie na jednostkę czy podstawową grupę społeczną, jaką jest rodzina. To także próba sportretowania i zanalizowania współczesnego świata. Linklater stara się w niewymuszony sposób pokazać, jak niebezpieczne stają się dobrodziejstwa techniki, jak negatywny wpływ na nasze relacje z innymi miewa nieumiejętne korzystania z przeróżnych gadżetów. Jak spłycamy łączące nas więzi, ignorujemy kontakt w realu na rzecz nieustannego bycia online, jak bardzo skupiamy się na budowaniu dobrego wizerunku w sieci, chociaż nikogo tak naprawdę nie interesuje, co się u nas dzieje, bo wszelkie stosunki międzyludzkie stają się powierzchowne.

Te myśli wypowiada ustami Masona, który jest dla mnie innym wcieleniem Christophera z "Into the wild". Buntuje się przeciwko dehumanizacji świata, ogólnego konsumpcjonizmu, powszechnego cynizmu i egoizmu. Jest młodym idealistą pragnącym zmienić świat. A jeśli nie zmienić go, to chociaż wpłynąć na sposób postrzegania przez najbliższych (siostrę, rodziców, dziewczynę) rzeczywistości.

(Źródło: moargeek.com)

Z jednej strony można napisać, że jest po prostu „dobry” czy „solidny technicznie”, z drugiej ma w sobie tak wielki emocjonalny ładunek, tak niesamowicie działa na emocje widza, że po 3-godzinnej projekcji jestem oczarowana. „Boyhood” to subtelne, wzruszające, prawdziwe kino! Idealna propozycja dla tych, którzy umieją docenić prostotę, zachwycić się błahostką, dostrzec drobiazgi. W tym filmie nie padają wielkie słowa i szumne hasła. Sedno historii wyczytujemy „między wierszami”, dostrzegamy je w gestach i spojrzeniach bohaterów, widzimy na drugim planie. A samo przesłanie jest nadzwyczaj proste, jednak zarazem tak ważne i trudne: umieć żyć chwilą. Więc zostawmy z boku wszystkie pierdołowate sprawy, wymyślone czy wyolbrzymione problemy i chwytamy tę chwilę. Carpe diem!

(Źródło: twitter.com)

"Miłość, od której nie można uciec". Takim hasłem promowano "Serenę", opowiadającą historię kochającej się pary, która nagle musi zmierzyć się z kryzysową sytuacją - niemożnością posiadania dzieci. Zwiastun zapowiadał solidny dramat, lecz niestety obietnica produkcji pełnej napięcia okazała się być bez pokrycia...

(Źródło: comingsoon.net)

Twórcy sugerowali ciekawą fabułę o niełatwych losach małżeństwa - George'a i Sereny, którzy wspólnie prowadzą biznes w lasach Północnej Karoliny w czasie Wielkiego Kryzysu. Ich życie początkowo wyglądało bajkowo. Świetnie prosperująca działalność, prawdziwa miłość, niemały majątek oraz grupa zaufanych przyjaciół i współpracowników. Szybko okazało się jednak, że czar pryska, a życie dostarcza nowych problemów. Największym z nich staje się utrata dziecka, które miało być owocem wielkiej miłości, dopełnieniem szczęścia.

Ból Sereny jest o tyle większy, że mąż ma nieślubne dziecko poczęte jeszcze w okresie kawalerskim. Pierworodny i jedyny syn staje się w oczach bohaterki zagrożeniem. Tak dla majątku, jak i zainteresowania, czułości, miłości jej męża.

(Źródła: mirror.co.uk i independent.co.uk)

Pierwsze minuty seansu dłużą się. Losy bohaterów poznajemy jakoś niemrawo, przez co "Serena" nas nie wciąga, nie intryguje. Później akcja nabiera rumieńców, ale tylko na chwilę. W większości scen niestety dominuje brak wyrazistych emocji oraz smętne snucie się aktorów na ekranie. To sprawia, że odczuwamy znużenie patrząc na nijakie postacie oraz słuchając dialogów, które niczego nie wnoszą do filmu.

(Źródło: youtube.com)

Minusem jest także to, że reżyserka nieudolnie prowadzi równoległe wątki. Jeden rozwija dość intensywnie, podczas gdy inny pozostawia w cieniu, by nagle pozwolić mu przebić się na pierwszy plan. I nie byłoby w tym zagraniu niczego złego, gdyby nie efekt końcowy – poczucie chaosu.
Przez skupianie się na kilku warstwach opowieści, część fabuły (zapewne obficie opisana w powieści) jest niedopowiedziana w filmie. Przez to finał wypada słabo. Sama miałam wrażenie, że jest zbyt ckliwy, przerysowany.

Szkoda, że "Serena", w której naprawdę przyjemnie patrzy się na Bradley'a Coopera nie tylko ze względu na jego atrakcyjną fizyczność, wpisuje się na listę produkcji nieudanych. Fabuła nudzi, a to jeden z największych, filmowych grzechów.

Tym większy smutek, że za reżyserię odpowiada Susanne Bier, której rewelacyjna "Druga szansa" do kin wejdzie po koniec miesiąca. Nie umiem sobie wytłumaczyć, dlaczego jeden jej film jest mistrzowski, a drugi to raczej niewypał...

(Źródła: blogs.indiewire.com i indiewire.com)

Okiem Kinomaniaka

Jak zwykle przewrotnie, jak zwykle pod prąd. Tym razem zbieram 7 głównych powodów, dla których NIE OBEJRZĘ najgłośniejszej premiery tego roku - "50 twarzy Greya". Zaciekawieni? No to czytajcie!

Polub na Facebooku

Śledź na Instagramie

Szukaj

recent posts

Archiwum

Obserwatorzy

Czytam

Labels

Okiem Kinomaniaka

Jak zwykle przewrotnie, jak zwykle pod prąd. Tym razem zbieram 7 głównych powodów, dla których NIE OBEJRZĘ najgłośniejszej premiery tego roku - "50 twarzy Greya". Zaciekawieni? No to czytajcie!

Polub na Facebooku

Śledź na Instagramie

Szukaj

recent posts

Archiwum

Obserwatorzy

Subskrybuj

Czytam

Labels